Geert in quarantaine
“Wat zal mij gebeuren” ruup Geert op twie januari, met de biljartkeu under de arm, op weg hen zien biljartmaoten. “Wij bint twie maol vaccineerd en vittien dagen leden ok al boosterd. Ik heb ’t niks in de reken met die coronabesmettings.”
En of ik nou al veurzichtig opperde dat zie wal met twaalf man waren in dat biljartkamertie van Albert, en dat dat eigenlijk acht man te veul was, Geert wuifde ’t vrolijk vort, zuch verheugend op schune bakken, dreuge worst en jonge jenever. “Hej je mondkappie wal bij je?” Probeerde ik nog even. “Bi’j wal wiezer!”ruup e lachend. “ Ik wil daor niet veur schut staon bij mien maoten” En weg was e.
Krapan een week later wuur e wat snötterig, rillerig, de hoed dee hum zeer en hie wol niet eten. Toch maar even testen veur de wissigheid. Twie streepies in beeld. Positief! Ik bin niet zo gauw van slag, maar daor was ik toch even raar van. Ik heb mijzölf daornao nog wal drie maol test, aal negatief. Ik moet er ok niet an denken dat ik covid krieg. Ik kom jao zo vaak bij olde mensen, en in De Schoel.
“En non dan?” sputterde Geert, met letterlijk een drup an de neus.
Ik zegge: “In quarantaine jij. Vortdaolijk in strikte ofzundering. Ik wil je hier een week niet bij mij over de vloer hebben. En zeker niet bij mij op bedde.” “Ja maar, waor moe’k dan hen?” Ruup e. “Bij de Joffers, in heur bed and breakfast ? Goed zo wied van ’t darp of?”
Dat was op zuch nog niet zun raar idee. Maar dat wol ik die beide vrouwlu toch niet andoen. Wij hebt jao zölf een prachtige blokhut achter in de tuun staon, met een holtkacheltie er in en ’n koelkast, en zölfs een televisie. Daor kan zat een matras liggen, een taofel en een paar stoelen staot er al, boeten is een waterkraan, wel döt je wat. Ik zeg tegen hum: “As je maoten hier bint te kaorten, dan bi’j er ok niet weg te braanden. Nou mug ij er een hiele week wonen. Is dat niet mooi? Ij gebroekt de wc in oeze hal, daor kom ik dan niet vanweek, en douchen doej aander week maar ies weer. Wascheren kuj wal doen net as vrogger, in ’t waschervattie. Kook je maar warm water in de snelkoker. Ik gao nou een ende lopen, ij richt je daor maar in, en aj klaor bint zet ie alle ramen in hoes maar tegen mekaar lös. Ik kook vanaovond wal eten veur je, en aj aans wat hebben moet, dan bel ij mij maar met je mobiel.”
Het was een rare gewaarwording die aovond. Ik op de baank in de kamer, Geert, as een soort underduker, achter in de blokhut. Ik haar ’t ok nog wal een beetien met hum te doen.
Aanderdaagsmörgens, het luup tegen half twaalf, kwam Aorend bij oes het tuunpad oplopen, in ien streep richting de blokhut. Even later luup Albert er ok hen, karbies an de arm, Derk en Giens kwamen er vlot achteran. Tegen de middag zat de hut vol kaortende-, lachende-, rokende- en berenburg drinkende kerels. De roeten waren al knap beslagen. Geert belde mij nog even op: “Ach, de jongs hebt net as ik, almaol corona. Behalve Giens, die is net weer klaor. Die hef oes kösdaags almaol ansteuken. Maar die kan ’t nou ja niet meer kriegen? En woj nog wal even een liter jenever bij de achterdeur zetten wicht?”
’s Aovonds um half twaalf was Albert de leste die op hoes an slingerde, met de fiets an de haand, want hie kreeg ’t niet klaor um er op te klimmen.
Aanderdaags bleef ’t lang stil in de hut. Doe ik tegen de middag even deur’t raampie hen binnen keek, lag Geert nog op bedde. Doe e mij zag, schudde met de kop. “’t Hef mij goed te pakken” kluug e. “Het is een malle kwaol, die corona” “Hej ok nog koorts dan?” vruug ik bezörgd. “Nee”, kluug e. “Allèn kopzeert!”
Groeten, Henderkien