Schatkist november
Oh oh. Wat valt er een water. Terwiel ik dit zit te schrieven klettert de regen bij oes op’t dak. Maar ik heb een paar keersies ansteuken en mooie muziek opzet (Geert is hen biljarten) en in de keuken stiet een pan bouillon te trekken die het hiele hoes vult met zalige geuren. Ik heb er een mooi stuk schenkel in en een paar frisse worsten, wortel, siepels, laurierblad, wat tijm, maggieplant, peterselie, peper, foelie…. Ik doe expres de ofzoegkap niet an.
November is de maond van de geuren. Aj in de bos loopt ruuk ij de harfst. In het veld roept de geuren van erpelbulten en pas gerooide bieten een schat an herinnerings op. En doe wij kösdaags deur Noord-Slien fietsten, langs de boerderij van Harry Jansen, sluug de geur van de koeiestal as een warme deken over oes hen. En de kast met herinnerings vleug lös:
Knollen plukken, met stienkolde handen. Maar ok: samen met opa, ’s aovonds nao ’t melken, op de haverkist tussen de koenen een knollie ofschellen en opeten. De geuren en de geluden van koenen in een Hollandse melkstal. En de smaak van knollen. Kinder van nou zult dat nooit beleven.
In november wuur er slacht. Bij elke boerderij een zwien en een biest. Oh, ik haar’t altied zo met dat zwien te doen. Dat gieren….Maar as e dan mar an de ledder hung, was’t feest. Al die lekkere dinger die dan klaormaakt wuren…En die geuren. Kaonties, leverworst, bloedworst… en dan dat rieke gevuul as alles netties inpakt was en in de diepvries zat… Kinder van nou zult dat nooit beleven.
En as dan de jagers ’s mörgens over de brink lupen. Oes pap gung vaak met as driever. Hoe opgewunden hie dan altied was. En wij ok. Oh, die vrolijke, opgewunden mannen en heur honden. En as zie dan ’s nommedags weerum kwamen oet’t veld, met hazen en betoverend mooi gekleurde fazanthanen… En oes mamme die dan met kerst hazenpeper muuk. Daor kwam ok rooie wien deur. As ik nou glühwein ruuk, moet ik altied weer an oes mamme heur hazenpeper denken. Kinder van nou zult dat niet meer beleven.
En vort nao novemberdankdag kwam het water op de iesbaan. Daor ruken wij as kinder hielmaol opgewunden van. Want dan kwam de winter er an. En dan kunden wij weer gauw scheuvellopen. Gister lupen Geert en ik langs de iesbaan. Het dee oes goed um te zien dat het water er al weer op stiet. Er staot trouwens wal grote neie hekken veur de ingang. Dat was vrogger niet neudig. Nou kennelijk wal. Wordt Sliener kinder nog bliede vanwege het feit dat het water weer op de baan stiet? Ach, as er vanwinter scheuveld worden kan, vast wal. Ik hoop toch zo veur heur dat dat weer lukken giet.
November döt bij mij een kast vol heerlijke herinnerings lös, die deur zien geuren en zien kleuren tot leven komt. Computers, ipads en smartphones kuj niet ruken. De geurenschatkast blef bij veul kinder leeg. En dat vin ik jammer veur heur.
Groeten, Henderkien