Lief pupje

Wij, en daar bedoel ik natuurlijk mijn vrouw en ondergetekende mee, zijn sinds kort de trotse eigenaren van een hondje. Een pup wel te verstaan van het vrij onbekende merk “Barbet”. Ook wel bekend onder de naam “Franse waterhond”.

De afgelopen weken al eens regelmatig op bezoek geweest bij het nestje om alvast kennis te maken. Alsof zo’n pas geboren en nog visueel gehandicapt bosje haar je dan al herkend.

Ik was even vergeten hoe dat ook maar weer ging met zo’n jong hondje. Bij het ophalen vond vrouwlief het al ernstig zielig voor de moederhond en het babyhondje. Nou, volgens mij was de moederhond maar wat blij dat ze van dat tepelbijtende kroost af was. En ja ons pupje zat in de auto wel hemeltergend te huilen en te janken. Maar goed, voor het genot van die specifieke sound betaal je dan ook een klein vermogen bij de fokker.

Ikzelf ben een fervent liefhebber van lekker uitslapen in de morgen. Mijn motto daarbij is: een uitgeslapen mens kan de hele wereld aan. Tot mijn groot verdriet was en is het gedaan met die fijne hobby. Eerst was het inslapen al een probleem door een klaag- en jankconcert van dat beest. Hij, het is een reu, ging zeker een uur door. En toen de klanken leken te verstommen begon het weer van voren af aan. Tja, en wat doe je dan als slapen een hobby van je is. Beneden op de bank met een te dun dekentje en zo’n baal wol  tegen je aan. Krijg je toch nog een uurtje of twee slaap.

’s Morgens exact om 06.17 uur sta je dan bij een gevoelstemperatuur van min 10 al bibberend in de tuin te bevriezen. Jazeker dat is in het kader van de zindelijkheidstraining, die maar niet echt wil lukken. Gelukkig is er enige vooruitgang en na een dikke week is het eindelijk weer mogelijk om voorzichtig van een vredige slaap te genieten in de echtelijke sponde. Heerlijk, want mijn vrouw zal volgens afspraak het beest in de vroege morgen naar buiten gooien.  ’s Morgens exact om 06.17 uur bevind ik mij in een paradijselijke droom voordat ik door een soort van opwindende Eva wordt gekust. Word ik wakker en kijk ik in de liefhebbende ogen van een harige pup die mijn duffe hoofd enthousiast aflikt. Jaah zegt mijn vrouw, het is zo zielig om hem alleen beneden te laten. Op die momenten vraag je je wel eens vertwijfeld af waarom je ook nog maar weer een pup wilde hebben. Oh ja, het was om uiteindelijk een trouwe vriend te krijgen. Ik kan het iedereen aanraden.

Martin F. Kramer