Electrische fietsen
Geert en ik hebt sinds kört electrische fietsen. En non wil Geert wal alle dagen op pad. Vrogger was e de stoel niet oet te branden, non bin ik bliede as wij ’s aovonds het gat an de stoel hebt. Want mien Geert ervaart non, kennelijk veur het eerst in zien leven, hoe het is um as eerste waorens an te kommen op de fiets. As kopman, zeg maar. Hie jag er op asof de duvel hum op de hakken zit. En altied op de hoogste stand. As wij samen richting de Klink fietst, is hie de Boksloot al over, terwiel ik nog bij de ofslag hen Ben’veld bin. Nee, da’s niet bar gezellig, maar er komp in mien Geert wat lös wat er hiel lang niet meer was: Een soort overwinningsgiest. Hie wil en kan mij weer de baos wezen. Het kraalt hum oet de ogen, zo mooi vindt e dat. En ik verbeel mij dat e der beter deur te pas is, ok as wij niet an’t fietsen bint. En daor moet ik dan op mien beurt ok wal even weer an wennen. Want overwinnen smak zuut, en non e dat met fietsen ervaren hef, bint er nog wal meer vlakken waor bij hum ok weer braand in komp……
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het hum in’t verleden ok wal ies een beetien moeilijk maakt heb. Ik fiets zo-wie-zo veul meer dan hie. Altied op fiets hen Emmen, hen de winkels of de markt, of hen oes Alie in Zweel, of hen tan’ Hillegien in De Holdert. Geert fietst zowat nooit. Die zit ’t liefst in de auto. Jao, as e hen De Schoel biljarten giet. En vaak komp e dan lopend weer, met de fiets an de haand. Hie kun mij eigenlijk nooit bijholden as wij al ies samen fietsten.
Verleden week biw op de neie fietsen hen Daolen west, hen optocht kieken. “Wij kunt eerst nog wal ies even een endtie rondfietsen”, stelde Geert enthousiast veur. “Mooi over Zweel, Hesselen, Gies, Zwinderen, en dan an’t knaol langs en over Wachtum hen Daolen”. Wij hadden ’s middags al warm eten, zodoende stapten wij um goed veer uur op. Geert was al in Zweel doe ik nog niet bij de Elsiesstien was, en bij Möppen stun e an de kaant um mij weer op te wachten. Daornao gung’t even samen wieder, maar hie dobberde Gies deur met zun gang, dat ik al gien model meer in’t kapsel haar. Ik denk: Ij jaagt maar deur, Gies is te mooi um daor zo hard deur te jagen. Een poosien later tröffen wij mekaar in Zwinderen. Hie stun bij de brug naost de fiets en frozzelde wat an de batterij die under de pakkiesdrager zit. Van de overwinnaarsblik was weinig meer over. “Heb ij die fietsen niet an de lader legd?” ruup e franterig. “Ik heb gien prik meer in dat ding”. En hie schupde er ies tegenan, asof’t daor beter van wuur.
“Ik huuf je fiets toch niet an de lader te zetten” zee ik. Dat moet ij zölf in de gaten holden. Die van mij zit nog meer as driekwart vol.
Ik zal je de inhold van zien gescheld en getier besparen, hielmaol doe e deurkreeg dat ik mien lachen host niet inholden kun. Gelukkig kuj met een electrische fiets ok zunder electrische understeuning fietsen. Maar ja, dan moej wal goeie kuten hebben um dat as kopman vol te holden. Ik haar’t wal met hum te doen. Daorum heb’k hum drukt. Tot vlak veur Daolen, daornao wol e dat niet meer hebben. ‘Schei non maar oet te drukken”, zee e. “’t bint almaol Sliener die er langs komt. Die huuft niet te zien dat ij mij drukt.”
Non hebt wij nogal wat kundigheid in Daolen, maar daor was die aovond gien ien van in hoes vanzölf. Opladen was er niet bij. Dat, doe wij ’s aovonds laat eindelijk weer in Slien waren, was er van zien overwinningsroes van de leste weken weinig meer over. En de optocht en de straotversierings waren in Daolen ok lang niet zo mooi as veurig jaor bij oes in Slien, vun e. Maar of e dat met een volle batterij ok vunden haar…. Hie lag die aovond al veur mij op bedde en hie sluup al doe ik er vief minuten later naost kreup.
Ach, mörgen is e wal weer opladen ...
Henderkien 50