Mooie mijt…

Het is nog hielmaol niet zo hiel lang leden dat Geert en Rika Elling in’t leste boerderijgien an de Grunnigerweg woonden. Het hoes haar een deeltie waor ’s winters een koppeltien koenen stunden, er waren een paar kalverhokken, achter’t hoes een hoenderhok, een kapschuur met heui en een hof waor gruunte in verbouwd wuur. Er lupen wat schaopies en Geert verbouwde ok erpel en sukerbieten en dee veul boerwark in de maande met de Klinkhamers. Hie was ok bij de zang, net as mien Geert. En Rika tröf ik altied bij de plattelandsvrouwen. Aj bij heur binnen lupen, kwamen ij nooit ongelegen. Er was altied koffie met wat er bij, an de keukentaofel, en aans wuur er neie zet. En ij gungen er zelden met lege handen weer vort, want Rika wol je altied wat toe: een maoltie sperciebonnen, een handvol eier, een stammegien nei erpel of een pottie jam. Het waren pure-, oprechte-, gastvrije-, bescheiden-, mooie Drèentse mèensen.

Maar Geert kwam oet de tied, en Rika bleef allèn achter. En toen ok zie er niet meer was, stun het hoessien leeg. As een stil decor nao een mooi tenielstuk.

Toen was’t opiens verkocht, en ’t hiele spul gung tegen de vlakte. Het wuur prachtig herbouwd, in de zölfde stijl as het hoes van Geert en Rika. Er kwam een top-restaurant in en een mooie galerie. De olde kapschuur kwam niet weer, daorveur in de plaots verrees een heuimiet. Teminnen, daor leek het op an de boetenkaant. Een mijt, in het Nederlands. “De mooie mijt” wuur het nuumd, met een knipoog naor het bekendste lied van Harm en Roelof. Binnenin kun men er overnachten.

Net as de mieste Slieners waren Geert en ik eigenlijk wal bar neischierig hoe of’t worden was. “Wij kunt er op een zundag nao het fietsen wal ies even een maol opsteken, veur een pilsie en een oetsmieter”, zeden wij tegen mekaar. Maar al hiel gauw heurden wij dat dat eigenlijk niet de bedoeling was. Men wol er liever gasten hebben die op een hoger culinair niveau eten wolden. Nou ja, daor is elk vrij in vanzölf. Daor is ok vast markt veur.

Maar non giet e nao een jaor al weer dicht!  En wij mucht gissen naor de reden. Nou, reken maar dat dat naor hartelust gebeurt in Slien. “Ja,” zee oes buurvrouw, ‘IJ zagen er ok jao zowat nooit volk op’t terras zitten. ‘t Verbaost mij niks!”

Ik kan en wil er niet over oordielen. Ik weet niks van de achtergronden. Maar ik haar wal stark de indruk dat bij de verbouwing van’t hoes van Geert en Rika niet allèn de muren en de gebinten, maar ok de warme, gastvrije Drèentse giest, waormet het hoes deurtrökken was, in de puuncontainer terecht kommen is.

En mien Geert zeg altied: “Een meid kan nog zo mooi wezen, maar as de oetstraling niet goed is hej de aordigheid er hiel gauw of!”

Henderkien