Droom

Het was maar een kort bericht op de website. “De Piramide in Erm sluit definitief de deuren”. Het aantal leerlingen was nog wel voldoende om in december bij de burgemeester thuis te ontbijten. Maar, schrijft het Dagblad van het Noorden, dat bleek het galgenmaal te zijn. De school gaat dus dicht, want het aantal leerlingen zakt onder de 23, de grens om een school in stand te houden.

Er komt dan een einde aan in ieder geval vier eeuwen onderwijs in het dorp, want uit archieven blijkt dat er al in 1630 les werd gegeven in Erm.

Dat bericht bracht een herinnering bij mij boven. Ik kwam al eens vaker de combinatie tegen van scholen en een burgemeester. Wat verder voor vrijwel iedereen volstrekt in stilte is gepasseerd.

Vijf of zes mensen weten er van. Van die brief uit 1985. Van een leerlinge van een basisschool in ons mooie dorp naar de toenmalige burgemeester Siderius. Een brief als gevolg van wat gesprekken bij ons aan tafel onder de maaltijd. De droom van onze dochter Marijn die het maar “stom” vond dat er twee verschillende scholen naast elkaar stonden. En nog erger dat de schoolpleinen gescheiden waren. Kinderen speelden niet met elkaar maar apart. Haar droom: de twee pleinen met elkaar verbinden.

En dus schreef zij een brief aan de burgemeester met de vraag, of de twee scholen niet samen één speelplein zouden kunnen krijgen. Dan konden de kinderen uit Sleen in de pauze en voor en na schooltijd daar samen spelen.

Nu, ruim 30 jaar later, kan vastgesteld worden, dat die brief van toen niet geleid heeft tot één schoolplein. En dat er nog steeds twee scholen naast elkaar staan.

Inmiddels zijn we wel wat verder in de tijd. In Erm sluit de school door te weinig leerlingen. Ook in Sleen worden de gevolgen van de vergrijzing merkbaar. Er zijn inmiddels groepen waar maar een heel beperkt aantal leerlingen in zitten. Zo weinig soms, dat je nauwelijks meer van een groep kunt spreken. En dan komt al snel de vraag naar de kwaliteit van het onderwijs om de hoek kijken. Vooral als je daar wat over leest, dan blijkt er wel een grens te zijn aan wat er zoal kan met een groep leerlingen.

Daarnaast staan er twee schoolgebouwen, die inmiddels wel op leeftijd zijn. Natuurlijk, in de achterliggende jaren zijn er tal van maatregelen doorgevoerd om de gebouwen op orde te houden. Maar het blijft een beetje pappen en nathouden, zo dat genoemd wordt. Gebouwen die de tijd wel zo ongeveer hebben overleefd.

Eigenlijk zou ik mijn dochter wel willen volgen en een brief schijven. Een brief met een droom. Nee deze keer niet aan de burgemeester. Maar aan de besturen van de twee scholen. Met de vraag: kunnen jullie samen niet tot een besluit komen om één nieuwe school te bouwen. Op de plek, waar er nu twee staan. Met één groot plein voor de kinderen om samen te spelen. En misschien om ook al vast wat voor te sorteren om de toekomst, waarbij ook het leerlingen aantal in Sleen verder terug loopt. Waarbij je natuurlijk dingen apart kunt doen. En vooral samen kijken hoe de kwaliteit van het onderwijs versterkt kan worden. Door het samen te doen.

Misschien wordt het wel tijd om samen de verantwoordelijkheid te nemen voor een goede kwaliteit van het onderwijs ook op de lange termijn. Dan is het goed om nu te beginnen met het maken van plannen.

Teun de Vries