Ooievaars

Daor stunden wij, midden in de mao, de Broeken achter Slien.

En under blauw en witte luchten was oes darp te zien.

De pinksterbloemen bluiden, en bij Olaf’s boerderij

daor lupen zestien ooievaars. Stun ok een reiger bij.

Er zweefden zeuven buizerds, een boer was gres an’t meijen.

Daorachter tachtig meeuwen en wal vieftig zwarte kreien.

En zie, daor was een kieftien die daor zeker jongen haar.

Die deuk met moed der wanhoop op de eerste ooievaar.

Hie kreeg nog understeuning van een wulp en van een griet,

maar ’n ooievaar die honger hef die interesseert dat niet.

Maar zelden dat zun ooievaar die kukenties niet vindt.

En zeker as die jongens met een club van zestien bint.

En daornao was er stilte. Daor stunden wij, Geert en ik.

Wij heurden niks, gien wulp, gien griet en zölfs geen leeuwerik.

Ok gien Staatsbos of aander club die gaot over natuur

die duurt te zeggen: ”Wij moet wat doen. Zo kan ’t niet op den duur.”

Allèn de enthousiaste kreten van twie wandelaars:

“Oh, moet je toch eens kijke zeg, wel twintig ooievaars!"

Groeten, Herderkien