Oogjes dicht en snaveltjes toe - een parabel

Een zwoele zomeravond in Sleen. Mannen draaien het door hun vrouwen gemarineerde vlees op de barbecue, terwijl zij in de keuken bezig is met het maken van een salade. De kinderen spelen in de tuin. Het gaat er vrolijk aan toe, want vanavond mogen ze wat langer opblijven. Nog even en de uil van Minerva spreidt zijn vleugels bij het vallen van de avond. En dan gaat iedereen naar bed, want morgen is het weer vroeg dag. De mannen gaan naar hun werk en zijn druk met hun carrière. De vrouwen zorgen voor de kinderen: voeden, ontbijt klaarmaken en de grotere naar school brengen. Daarna is het aanrecht haar domein. De rommel van gisteravond staat er nog en dan moet al snel weer de broodmaaltijd op tafel. Vanmiddag boodschappen doen in de supermarkt met de kleine in de kinderwagen. Gewoon lopend, want sinds we onze eigen grenzen weer bewaken voelt het een stuk veiliger in het dorp. Migranten en asielzoekers zie je niet meer. Het straatbeeld kleurt eindelijk weer vertrouwd blank.

Als moeder het avondeten op tafel heeft gezet en vader het vlees heeft gesneden, wordt aan tafel de dag doorgenomen. Dat is een dagelijks ritueel. De kinderen babbelen over school en moeder vertelt over de gesprekjes met andere moeders bij de kinderwagenopvang in de supermarkt. ‘Wist je dat ze bij Jansen al de vijfde verwachten?’ ‘Goed bezig’, vindt vader en vertelt over belangrijke zaken op het werk. Maar hij is ook vooral geïnteresseerd in de bevindingen van de kinderen op de middelbare school. Was er vandaag misschien weer een leraar die iets heeft gezegd dat wellicht kan worden gezien als linkse indoctrinatie, dan moet hij die straks nog even online melden bij het meldpunt, want je moet linkse jongens wel in de gaten houden natuurlijk.

Als moeder heeft afgeruimd, de vaatwasser draait en de kinderen zijn uitgespeeld op hun tablets en in bed liggen, is er nog even tijd voor de televisie. Sinds de NPO is geherstructureerd en Jeroen Pauw is vervangen door De Fabeltjeskrant van de Uil van Minerva, kijken we weer naar programma’s over  ‘al die mooie dingen die het Westen heeft voortgebracht’ en zijn we gelukkig ‘weer van ons land gaan houden en trots op onze gedeelde geschiedenis en toekomst’.

En als vader tot besluit van de dag moeder nog even stevig overmant, omdat zij dat zo lekker vindt, glimlacht de uil van Minerva tevreden. Oogjes dicht en snaveltjes toe! Welkom in de boreale wereld.

Harm Jan Geugies