Huisje weltevree

Toegegeven, ik ben niet zo’n huismus en ‘huisje, boompje, beestje’ is ook niet zo mijn ding. Het was daarom wel even wennen toen manlief en ik allebei hele dagen thuis kwamen te zitten om te werken en te videovergaderen. Ik werd er zelfs wat melig van met manlief z’n kantoorhumor en onze keuken als bedrijfskantine. We redden ons prima. En we realiseren ons dagelijks hoe goed we het hebben. Ons werk loopt ‘gewoon’ door, we zijn gezond en wonen ruim, in een prachtig dorp.

Wij, mensen, zien de kijk op het leven langzaam veranderen. Hoe normaal vonden we het dat je vier keer per jaar op vakantie kon gaan. Dat winkels altijd vol liggen. Dat het weekend van evenementen en feesten aan elkaar hing. Maar tegenslagen horen bij het leven en we moeten de kleine dingen leren waarderen. Voor veel mensen leek het leven maakbaar, maar we zijn er meer dan ooit op gewezen dat we van de natuur afhankelijk zijn.

Ik ga er niet onnodig op uit, maar wel naar moeders. Uitgerekend half maart trof haar het ongeluk, een tegenslag, en heeft ze meer dan ooit hulp nodig. Het was ook daarom dat ik oom Derk sprak, 86 jaar en nog zo fit als een hoentje. Ik vroeg hem hoe hij deze bizarre tijd beleefde en hoe hij de boodschappen thuis kreeg. Hij vertelde me dat hij altijd maar eens per twee weken naar de supermarkt gaat. “Huh?”, vroeg ik hem, “hoe doe jij dat dan met de verse gruunten en zo?”. “Och kind”, zei hij, “in mien hiele leven heb ik nog nooit gruunte kocht. Die verbouw ik ja zölf.” Oom Derk heeft een schitterende moestuin en verbouwt de prachtigste gewassen. Hij weckt ze en vriest ze in en is de hele winter voorzien van gezond en duurzaam voedsel. Daar komt geen transport of luxe verpakking aan te pas.

Ik besloot mam te helpen met háár moestuin, háár genot. Ik weet, notabene als boerendochter, amper hoe ik een aardappel de grond in krijg, laat staan dat ik voor mijn eigen eten kan zorgen, mocht de wereld er zo erg aan toe zijn dat de supermarkt ook dicht moet. Ik kan altijd nog naar ome Derk, maar dat is geen eeuwige optie, vooral gezien zijn leeftijd.

Inmiddels heb ik de aardappelen gepoot en zijn de wortels gezaaid. Het is heerlijk om buiten te werken als je zoveel thuis moet zitten. De moestuin stilt de fysieke honger én de honger naar zelfvoorziening. Een rijk gevoel van vrijheid, dat voelt als vakantie. Nu maar hopen dat de oogst lukt. De natuur die laat zich immers niet leiden.

Roelie Lubbers-Hilbrands