Anderhalf meter
Het is een raar idee dat wij, 75 jaor nao de oorlog, toch weer bezet bint. Nou ies niet deur een anders denkende legermacht, maar deur een virus dat de hiele mensheid in zien macht liekt te hebben. Wij kriegt er as mensheid almaol met te maken en misschien schept dat wal een band. Gedielde smart is halve smart, moej maar rekenen.
Ik vin die anderhalve-meter- regel smangs wal wat lastig. Het is goed dat e der is, dat begriep ik ok wal. Maar daj mekaar niet meer ankommen mucht, dat muit mij zo non en dan toch wal.
Maar mien Geert is er bliede van! Hie hef toch al zun hekel an dat nei-moedse gedoe daj elk drie maol smokken moet as er wat te doen is. En hie wet ok nooit goed wanneer oj iene nou een haand geven moet, en wanneer niet. Drenthen die mekaar kent bint toch al niet zulkse handenschudders. Even de vinger umhoog en “moi” roepen, is veur Geert al oetbundig genog. En ik denk dat dat veur veul meer mensen geldt. Men kan nou volstaon met een maol vrundelijk knikken. De handen kuj gewoon in de buus holden. Geert hef al zegd dat e hoopt dat dat nooit weer aans wordt.
“Ach”, kluug de buurvrouw vandeweek, “deur dat corona-gedoe woj ok lang niet meer zoveul gewaar hè. IJ treft ja zowat nooit iene.”
Nou, ik moet je zeggen dat wij, sinds de anderhalve meterregel er is, meer van het wel en wee van oeze darpsgenoten gewaar wordt dan veur die tied. Maar dat komp eigenlijk umdat de beide buurvrouwen wat doof bint, en zie non niet bij mekaar kommen mugt en daorum de neigies elk an een kaant van heur briede heeg, over en weer staot te schruwen. En die iene hef ok nog ies zun schelle stem! En vaak wordt het ien en aander ok nog ies extra hard herhaald, zodat oes niks ontkomp.
“Zult zie non niet deurhebben dat de hiele buurt heur heuren kan? “Vruug Geert zuch of, doe wij gistermörgen boeten zaten te koffiedrinken. Wij hadden al heurd dat Lammie en Dick het hoes verkocht hadden, en wel of er almaol in’t ziekenhoes lagen en ok waorum, en dat Albertie zo hoesten mus, maar dat’t gien carono was, of hoe ’t ok maar het, en dat de siniappels in de reclame waren, en dat de iene buurvrouw nog aal niet wus waor of alles stun in de Albert Heijn, en dat de aandere daor nooit kwam, want die huul alles van de Aldi, en dat heur Marietje bliede was dat de schoelen aander week weer lös gungen, want met die jongen van heur was gien land meer te bezeilen, en dat Albert zegd haar dat koemeskörrels beter veur ’t gazon waren dan kuunstmes, en dat ‘t heur zo muide dat er non gien mèens bij tante Roelfie kwam die in De Schoel zat. En dat Tante Roelfie ’t ok almaol niet begreep. En dat zie heur eigen dochter kös niet herkend haar umdat die een mondkappie veur haar.
Maarja, dat was ok gien wonder, vernamen wij, want die dochter kwam er aans ok ja zowat nooit, dat, ok zunder mondkappie haar Roelfie vast niet zien dat zie ’t was. En of buurvrouw al bonnen poot haar. Nee, nog niet. Nao de 10e kun dat pas, schetterde’t over de heeg.
Nao de twiede kop koffie was Geert er wal zat van. “Zuw ze beide ies een mondkappie veurdoen?” ruup e.
Groeten, Henderkien