Aovondklok

Geert en ik hebt verleden week, net as de mieste welwillende Nederlanders, met ontsteltenis keken naor de bielden van plunderings en vernielzucht tiedens de eerste aovonds dat de aovondklok zien intrede dee. Geert wol ze wal deur de televisie hen trekken, zo hellig wuur e. “Zie muzzen ze almaol de bienen breken!”, ruup e. “En wat bint ’t ok nog veur snötneuzen. Almaol van de puberjongies met kapuchons op, die nog nooit wat presteerd hebt in de wereld en zuch ofzet tegen alles wat gezag is. Zulksen muzzen ies een jaor, anderhalf in dienst. Daor zulden ze van opknappen! “miende Geert, die zölf trouwens nooit in dienst west hef, vanwege broederdienst. “Regels bint er niet veur niks, en dommee bint wij olderen weer de dupe deur een coronabesmetting, umdat die jongen zuch niet an de regels holdt.” Hie luup er rood van an.

’s Aovonds nao ’t eten trök e zien warkgoed an um hen Derk en Aaltje te gaon die met de keuken an’t verbouwen bint. Er muzzen tegelties zet worden, en dat hef Geert in zien veurige wark vaak daon. Dat kent e goed.

Ik haar daordeur een paar rustige uurties, maar even nao het journaal van acht uur belde Aaltje. “Och wicht, het wordt jao zó mooi. Kom nog maar even kieken”

Dus fietste ik even later deur een stil darp en kwam ik bij het hoes van Derk en Aaltje, waor volop licht braandde. Derk en mien Geert zaten op keukenstoelties in de lege keuken, met een flessie bier in de haand. De tegelties zaten er weer an en’t plafond was sausd en er lagen neie plavuizen. Derk was an’t sauzen west en dat was ok wal te zien. De kop en de bril zaten vol witte spetters. “Henderkien ok een glassie wien of zulkswat?” Och jao, waorum ok niet.

En zo wuur ’t onverwacht even olderwets gezelllig. Wij hadden jao ok al zolang niet bij mekaar west en dan valt er veul te proten. Over de zunne-akker in ’t Broekveld, over het lawaai van de trilplaat, ’s mörgens um zeuven uur, van de manluu die glasvezel anlegt en waor gien woord met te wisseln valt umdat’t volgens Derk almaol Polen bint, en gao zo maar deur. Veur wij er op verdacht waren, was ’t al kwart over tien. “Oh grote tied”, ruup Aaltje opiens.  “De aovondklok! Hielmaol vergeten! Het hef al negen uur west”

“Dan moej hier maar slaopen blieven”, lachte Derk. “Ach wat een flauwekul”, miende Geert. “Dat schiet-endtie? Wel zal oes zien.” En asof de duvel er met speulde, ree er op dat moment hiel zachies een politieauto bij heur veur’t hoes langs. Daor damde Geert zien driestigheid al helderweg van in. ‘Neem oes Herta en Wodan maar met an touw. Dan laoj de hond oet en dat mag, “ opperde Aaltje. Ja, dat was een goed plan. Dat waren ok makke honden, dus dat huufde gien probleem te wezen. “Maar dan hebt wij je honden in hoes. Die kunt vannacht toch niet bij oes blieven?”, vruug Geert. Oh nee. Dat was ok zo.

“Nou, dan haal ik ze wal weer op aj in hoes bint”, stelde Derk veur.

“Ja, maar dan moej allèn over straot hen Geert en Henderkien en dat mag niet!“, ruup Aaltje.

Toen was goeie raod duur.

“Nou, zee Derk, dan bel ik oes Gea op, dan brengt die heur hond hier hen, en dan loop ik met heur hond an touw hen Geert en Henderkien um oeze eigen honden weer op te halen.”

“En hoe möt oes Gea dan weer in hoes kommen?” “Dan möt die hier zolang maar even wachten totdat ik er weer bin”, miende Derk.

“Weej wal hoe laat of’t is? Al goed half elf. Oes Gea lig wal al lang op bedde, Die bel ik nou niet meer op”, zee Aaltje stellig.

Daor zaten wij met oes goeie gedrag.

Er zat niks aans op as dat wij, tegen de regels in, toch maar over boeten hen hoes muzzen. Maar dan wal lopend, want dan kuj je makkelijker verstoppen as er wat ankomp.  Derk gaf oes nog een hondenriem met, as ze oes dan anhuulen, muzzen wij maar zeggen daw de hond kwiet waren. Oeze fietsen kwamen bij heur in’t schuurtie.

As dieven in de nacht bint wij het darp deursleupen. Over de Brink van boom tot boom, deur de Mottenkampsteeg, umdat ’t daor zo mooi donker is, over de Vieverbrinkenweg, waor wij zowat tien minuten plat achter een boomwal legen hebt in ’t natte gres, umdat er een auto langskwam en later nog ien. Toen achter de manege langs, over ’t draod tussen de peerde deur, tot de enkels deur de modder en achter de leegstaonde hoezen an de Broekveldstraot langs um zo, as dieven in de nacht, oeteindelijk via de tunen van de buren in hoes te kommen.

“Heb ij de sleutel in de buus?”, vruug Geert. Nee. Die zat in mien tassie en die lag under in de fietstas…..

Geert haar zien mobiel gelukkig wal in de buus en Derk was zo goed um de pyjama weer oet te trekken en veur de twiede maol die aovond nog even de honden oet te laoten.

Zun aovondklok, daor koj laat van op bedde!

Groeten, Henderkien