Moeders, dochters enzovoort,
Afgelopen zondag was het Moederdag. Tja, er niet aan toegekomen om voor vrouwlief een cadeautje te kopen. Ach, ”dat geeft toch niet” zei ze en trouwens, “ik ben je moeder ook niet”. Daar heeft ze wel gelijk in. Maar ja, als de moeder van je kinderen wil je haar toch wel een beetje eren. Zeker op deze belangrijke internationale commerciële dag. Naar alle waarschijnlijkheid zit er achter haar opmerking toch wel wat moederlijk verwijt en teleurstelling.
Toch maar even naar de Appie gesneld om maar liefst drie bosjes met “moederdagrozen” te kopen. Jazeker, zo heet deze rozen variëteit want dat las ik op het etiket. Nee, natuurlijk waren die drie bosjes niet puur voor mijn echtgenote. Dat vind ik dan ook weer schromelijk overdreven. Twee vind ik wel rijkelijk genoeg als ultieme blijk van moeder waardering. Mijn twee dochters kwamen moederlief ook bezoeken. De ene met een prachtige bos bloemen, de andere met onze prachtige kleindochter. De laatste was er ook niet meer aan toe gekomen. Maar ging nog wel via internet een abonnement voor Wildlands regelen. Dat is dan ook wel weer een wild cadeau. Kijk, en daar had ik dus die derde bos voor bedacht. Zwaar door mij onder druk gezet en zeker met enig theatraal gebeuren overhandigde mijn kleindochter het derde bosje moederdagrozen aan haar moeder.
Mijn kleindochter is nog niet eens anderhalf jaar oud. Maar zij kan al heel elegant lopen. Elke zichzelf respecterende eend zou jaloers zijn op haar loopje. Daar heeft die waggelgang dan ook het meeste van weg. Ik moet als grootvader zijnde hier natuurlijk wel even kwijt dat het bijzonder knap van haar is. Zo snel en stoer lopen, intelligent aanwijzen van allerlei voorwerpen en natuurlijk praten. Dat snelle en intelligente heeft ze naar alle waarschijnlijkheid van mij. Haar praten lijkt nog wel erg op een soort van onverstaanbaar chinees brabbeltaaltje. Dus onze communicatie verloopt nog niet geheel en al vlekkeloos. Vandaar dat ik mij enorm verdiep in het leren van dit kleindochter dialect.
Als je er goed over nadenkt is het wel vreemd hoe je als volwassene omgaat met zo’n kind. Ik vind van mezelf dat ik over een prachtige, nogal donkere en warme mannelijke stem beschik. Maar zodra ik ga praten met mijn kleindochter lijkt mijn stem wel op die van een gecastreerde koorknaap. Zeker twintig octaven hoger klinkt m’n stemmetje dan. Ach over een jaartje of wat koopt ze zelf een bloemetje voor moeders en kan ik hopelijk met normale stem met haar communiceren.
Maar goed, het is goed om op Moederdag moeders te eren.
Martin F. Kramer