Het is weer zomer
Het is weer zomer, een paar weekjes geleden keek ik nog met droefenis naar een immens gat in mijn tuin. Precies op de plek waar zich eens een riante vijver bevond. Kikkertjes, dikbuikige koikarpers en libelles vermaakten zich er altijd lustig rond deze tijd. Tja, de vijver was wel wat lek en moest vaak bijgevuld worden. Mijn innig geliefde heeft het er steeds vaker over dat we de vijver misschien zouden moeten dempen. Haar argument was dat het niet veilig zou zijn voor onze kleindochter. Die doet steeds meer, al waggelend, haar eerste oefeningen voor de wandelvierdaagse versie 2035. Ik opperde nog dat er fantastische kinderzwemvestjes in felle kleurtjes te krijgen zijn. Dan kon ze misschien beter oefenen voor een triathlon want er staat bij ons ook nog zo’n leuk loopfietsje. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen met een combi van hardlopen, zwemmen en fietsen denk ik dan. Maar goed, dat creatief sportieve idee heeft het dus niet gehaald, dat van mijn innig geliefde dus wel. Ik hoor vaker dat de vrouwen-ideeën meer kans van slagen hebben dan de mannen-ideeën in zo’n klassieke relatie die wij hebben.
Dus ja, toen werd de vijver verwijderd en dat was nog een hele klus. Gelukkig was er zo’n vrolijke jongeman op een minikraantje die folie inclusief de planten compleet verwijderde. Maar ja, na een paar uren rossen met het grijpertje bleef er een groot triest depressief gat over. Als ik er naar keek kreeg ik, geloof het of niet, de associatie met een massagraf in spé. Gelukkig was de levende have van dit biotoopje al na de korte maar strenge winterperiode gaan hemelen.
Zoals gezegd duurde het nogal een lange tijd voordat kon worden begonnen met de restauratie. Natuurlijk, weer een minikraantje en tot mijn grote schrik een enorme vrachtwagen met gele grond. Dat moest in het “massagraf” worden gestort. Ik kreeg wel acuut een gevoel van zelfadoratie. Dat gevoel ontstond omdat ik die vijver er in het zweet des aanschijns met de spade had uitgegraven. Zou ik nu als aanstaande bejaarde ook echt niet meer aan beginnen.
Nu ligt er dus op de plek van de vijver een riant familie terras. Inclusief een pronte pergola met bovenmaatse Douglas palen. De eerste beplanting zit er, ondanks dat het al juli is, al in. Het begint al wat een beetje het uiterlijk te krijgen van subtropisch terras zo met de blauwe regens, de vijgenboom en de bananenplant van de Appie in pot. We hebben het platje met vrienden ook al vrolijk in gedronken. Ben wel bang dat, wanneer m’n kleindochter hier haar oefeningen doet voor de wandelvierdaagse van 2035, het niet veilig is voor de knietjes. Misschien dat het terras dan, uit veiligheidsoverwegingen, weer moet worden bekleed met zo’n modieus buiten vloerkleed, al dan niet met Marokkaanse motiefjes.
Ik wens u in ieder geval allemaal en geweldige zomer toe.
Martin F. Kramer