Leefbaar (platte)land

Opeens was er een trendbreuk. De Drentse dorpen groeiden. Het thuiswerken bleek door de hoge brandstofprijzen en door corona een prima optie. Lange tijd werd geklaagd over krimp met doemscenario’s van uitgestorven, verpauperde en vervallen dorpen. Ondertussen is niet ‘krimp’ meer het thema, maar ‘leefbaarheid’.

Het inwonertal stijgt inmiddels en de vraag naar woonruimte eveneens. Met exploderende huizenprijzen tot gevolg. Een dorp leefbaar houden betekent huizen voor starters bouwen. Hoe mooi is daarom het initiatief van de vier jongens van Bontekoe, de vrienden Arjan, Jesmer, Nordin en Joran die hun eigen kavel bemachtigden aan de straat Bontekoe. We lazen het bericht met een glimlach en vol trots!

De kavels liggen naast de manege. Zeer veel ruiters en amazones hebben decennialang in de bak gereden op de pony’s en de paarden, anderen hebben er evenementen bezocht. In begin jaren ’60 werden voor het eerst in het prachtige Paardensportcentrum de tentoonstellingen en paardenconcoursen van het Zuidenveld gehouden. Maar ook waren er ooit kerstmarkten en de Sliener Night of the Proms.

De manege is inmiddels aangekocht door de gemeente. De gebruikers verblijven nu in het ongewisse over de toekomst van dit belangrijke stukje Sleen dat de streek leefbaar houdt. Heeft men straks nog onderdak? Is er ruimte voor een alternatief? Belangrijke vragen. Voor ons dorp misschien.

Maar alles verbleekt, niets doet er meer toe, in een oorlog staat alles op z’n kop. Maakte je je eerst druk om de toekomst van je hobby, nu is het alleen je leven dat nog telt. En dat van je naasten. Zo moet het nu ongeveer zijn in de Oekraïne.

Een paar jaar geleden was ik in Lviv. Een prachtige stad in het westen van Oekraïne, die misschien niet bovenaan je lijstje staat om te bezoeken, maar daar zeker wel een plaats verdient! Althans toen. De stad is ook bekend geweest onder een groot aantal andere namen: Lvov (Russisch en Armeens), Lwow (Pools), Lemberg (Nederlands en Duits), Lemberik (Jiddisch) en Leopol (Frans). Dat komt door de bewogen geschiedenis. Het land hoorde lange tijd bij het Habsburgse rijk, werd als West-Oekraïne onafhankelijk en daarna Pools. In 1939 namen de Sovjettroepen de stad in, twee jaar later de Duitsers en in 1945 weer de Sovjet-Unie. In 1991 verklaarde Oekraïne zich onafhankelijk. Die vele bevolkingsgroepen hebben allemaal hun sporen achtergelaten in het prachtige oude stadsbeeld dat op de UNESCO-lijst staat. Ik eindigde mijn reisverslag met de constatering dat de Oekraïne een land in opbouw was en dat ik benieuwd was hoe het land er over tien jaar uit zou zien.

Een doemscenario van een uitgestorven, verpauperd en vervallen land kwam niet bij me op.

Hoezo leefbaar platteland… hoezo woningnood… het is allemaal zo betrekkelijk.

Roelie Lubbers-Hilbrands