Twaalf slagen van de klok
We leven in een rare wereld zei mijn schoonmoeder vroeger. Vroeger was in dit geval de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ik denk aan die woorden en hoor de twaalf slagen van de klok.
Twaalf slagen van de klok. Acht zinnen en acht keer dezelfde reactie. Daarna de stilte.
Ik fiets door het dorp en zie op verschillende plekken vlaggen van blauw en geel. De vlag van Oekraïne, waarmee dorpsgenoten hun verbondenheid met dit volk in oorlog uitdrukken.
Twaalf slagen van de klok. Acht zinnen en acht keer dezelfde reactie. Daarna de stilte.
Langs de Ontmoetingskerk. Plek voor vluchtelingen uit de Oekraïne die hier in Nederland hun rust en vrede zoeken. Wie had dat gedacht in deze tijd: de kerk als veilige haven voor ontheemden.
Twaalf slagen van de klok. Acht zinnen en acht keer dezelfde reactie. Daarna de stilte.
Ik zie de beelden op mijn netvlies van verwoeste steden. Ik denk aan de foto’s van Rotterdam, Dresden, Coventry. Ook toen zinloze verwoesting.
Twaalf slagen van de klok. Acht zinnen en acht keer dezelfde reactie. Daarna de stilte.
De inwoners van Coventry weigerden zich te laten meeslepen in het wraak- en gewelds denken dat na de oorlog in Europa aanwezig was. Ze zochten juist contact met verwoeste Duitse steden zoals Kiel, Dresden en Berlijn. Zo ontstond het initiatief tot een voortdurend gebed voor vrede en verzoening.
Twaalf slagen van de klok. Acht zinnen en acht keer dezelfde reactie. Daarna de stilte.
We leven in een vreemde wereld, zei mijn schoonmoeder lang geleden. Of ik het toen begreep? Ik denk eigenlijk van niet. Ik was jong, de wereld lag aan onze voeten en dacht steeds dat het toch wel goed kwam.
In die vreemde wereld zit ik nu in de kerk. Het is vrijdag, bijna middag. Dan slaat de klok twaalf keer. Met een kleine groep mensen uit ons dorp bidden we dat Coventry gebed. Een gebed tegen de zinloosheid van geweld en oorlog. Woorden die op dat moment in meer dan 200 kerken worden gesproken. Iedere vrijdag dezelfde zinnen. Iedere vrijdag dezelfde reactie van de groep mensen. “Heer vergeef het”.
De klok van de kerk slaat twaalf keer. Daarna dezelfde zinnen, dezelfde reactie. Minuten van stilte volgen. Stil zijn om het geweld, de vernietiging, het zinloze doden.
Een vlag voor een huis, blauw en geel. In stilte in de kerk in een klein dorp in vredig Nederland. En voor ieder die te lijden heeft spreken we die drie simpele worden “Heer vergeef het”.
Dan pak ik de fiets, ga naar huis om volgende week terug te komen. En in mijn hoofd weerklinken die drie woorden voor de vreemde wereld waarin we leven “Heer vergeef het”.
Teun de Vries