Struisvogelvlees, Hansje Brinker en polderen
Vroeger, vroeger waren mensen niet uit idealisme vegetariër maar omdat ze het vlees niet konden betalen. Vroeger was boter dermate kostbaar dat er zelfs smokkelroutes voor het product ontstonden. Vroeger hadden hele legers met gezinnen een paar aardappeltjes op het bord. Vincent van Gogh heeft dat nog eens vastgelegd in het schilderij de aardappeleters. Vandaag eten we alles wat we maar willen. Vandaag eten we Aardbeien, Aspergers en Kersen zelfs in de winter. En eten we het hele jaar door Iberico ham, struisvogelvlees en ieder denkbaar buitenlands vlees het hele jaar door. Onder het motto, wat van ver komt is beter.
Het gaat ons in Nederland goed, nog steeds ondanks een veelheid van crisissen. We eten gerechten van over de hele wereld wel eventjes wat anders dan die paar aardappeltjes met of zonder spruitjes uit de jaren vijftig en zestig. Nederland staat erom bekend dat ze goed is in dijken bouwen. Nederland is zo goed dat er zelfs geen Hansje Brinkertjes meer nodig zijn om het vingertje in de dijk te houden om een overstroming te voorkomen. In de politiek hebben we er zelfs een woord aan overgehouden. “Polderen” dat betekent dat je met alle betrokken partijen om de tafel gaat zitten om grote problemen op te gaan lossen. In het buitenland werd zelfs vaak met enige jaloezie gekeken naar het Hollandse model. Het leek de afgelopen maanden wel alsof het polderen niet meer behoorde tot het instrumentarium van de Nederlandse politiek. Alsof je lekker ligt te zonnen in de tuin en je buurvrouw Christianne van der Wal-Zeggelink een bakkei, lees stikstof kaart, over de schutting keilt. Op een haartje na wordt daarbij je bruinende aangezicht gemist. Ik stel me zo voor dat het ongeveer zo moet hebben gevoeld voor met name de agrarische veeteler. Niets van het ouderwetse polderen maar gewoon beng.
Tja, en dan is het niet zo raar dat de buurman verhaal komt halen. In dit geval een heleboel buurmannen. Of beter gezegd een heleboel boermannen. Ja, het is erg irritant dat men met trekkers de weg op gaat vooral als je ergens op tijd moet zijn. Of dat overal de vlaggen blauw, wit, rood hangen. Maar ja, ik probeer me wel voor te stellen hoe het is als er morgen een kaartje in de bus valt dat ik als pensionado voor 50 procent gekort gaat worden op mijn AOW. Nou dan wordt w.s de snelweg bevolkt door laaiende pensionado’s achter hun rollator, op hun e-bike met veiligheidshelm of met een elektrisch rolstoeltje. Natuurlijk gaat de vergelijking een beetje mank. Maar het gaat hier om de boosheid die ontstaat als dreigt te worden afgenomen waar heel lang, heel hard voor is gewerkt. De invoer van aardbeien in de winter, de Spaanse Iberico ham, en de Marrokaanse boontjes staan niet vermeld op de stikstof kaart. Ik ben bang dat men zich in het buitenland blij vergenoegd in de handen wrijft als we de runderkudde sterk gaan inkrimpen. Het gat dat ontstaat wordt dan door Spaanse- of Ierse boeren bliksemsnel weer opgevuld. De supermarkten die in de Covid periode miljarden hebben verdiend en die nu niet thuis geven zal het niet veel uitmaken. Zelfs als goedkoopste voeding uit het buitenland komt vliegen, varen de bekende grootgrutters er wel bij. Punt is dan wel dat door het vervoer er heel veel rotzooi de lucht wordt ingeblazen om van gifgebruik maar te zwijgen. Vandaag, 31 augustus, pakt meneer Remkes zijn gesprek met de boeren weer op. Ik hoop dat ze weer gaan polderen en dat ik vanavond op het nieuws hoor dat men in alle redelijkheid en in principe gaat voor een oplossing.
Martin F. Kramer