Verschil van mening

Ik zat, ik dacht en droomde wat. Mijn vingers zweven boven de toetsen van mijn mobiel. Ik wil reageren op weer zo’n bericht over gelukzoekers, die gratis leven, onze huizen inpikken en die het land uit moeten. Alles onderdeel van een groot complot. Ik zie dorpsgenoten ook reageren. Of dat wat oplevert zo’n reactie van mij en van anderen vraag ik me af. Heeft het enig nut?

Ik zat, ik dacht en droomde wat. Ergens voor of tegen zijn, verschil van mening, schoot me te binnen was ooit toch wel heel anders. Nou, niet anders, je moest er meer voor doen. Voordat we de social media hadden, moest je op stap om te protesteren. Je was een dag onderweg. Met een bus vol dorpsgenoten op naar Den Haag. We leefden in een “ze” cultuur. “Ze” mogen er niet komen, was de leuze begin jaren 80 en daarbij waren “ze” de kruisraketten. Het land hing vol posters met een vrouw in klederdracht en op klompen die een raket weg schopt. Het beeld van “ze” die niet geplaatst moesten worden.

“Ze” zijn overal was de kern van de argumenten van de andere kant. “Ze” waren in dit geval de Russen, die door ons hele land zouden zitten. En geen vrouw in klederdracht maar de leuze: “Liever een raket in de tuin dan een Rus in de keuken”.

Ik dacht, ik zat en droomde wat. Natuurlijk had ik ook een mening, toen. En veel dorpsgenoten met mij. Soms waren die gelijk, soms zo heel verschillend. Was het toen beter? Deden we het netter dan nu? Onze premier destijds, Ruud Lubbers, kwam de demonstranten toespreken, het beleid verdedigen. Vrijwel iedereen draaide hem de rug toe en stond te fluiten. Een gesprek over de verschillende standpunten was er niet meer te voeren. Voor of tegen, het lag glashard.

Ik zat, ik dacht en droomde wat, als het bericht verschijnt dat de Raad van State een streep heeft gezet door de bouwvrijstelling, dus de oplossing in de bouw rond de stikstof. Of ging het over de verbreding van de A27 en het opkopen van stikstofrechten door het rijk? Welk besluit het precies was, weet ik niet meer maar al snel komt dus de oorzaak van alles op de social media om de hoek: de gelukzoeker. Die natuurlijk ook de oorzaak is van het klimaat probleem, het tekort aan huizen, en verder ieder probleem wat we in ons land kennen.

“Ze” zijn de oorzaak van alles, lijkt zo ongeveer aan de orde.  En als je “ze” verdedigt? Als je een verschil van mening hebt? Het beste compliment wat je dan krijgt, is dat je een schaap bent, niet wakker en in ieder geval blind voor de realiteit. Niet erg veel anders dan de rug toe keren en fluiten, zoals destijds.

Het is nu wel wat eenvoudiger om voor of tegen te zijn. Behaaglijk in de kamer met iets te drinken, iets te eten en met de vingers zwevend boven de toetsen van je mobiel. Waarmee je vrijwel alles kunt zeggen, want er is nauwelijks controle.

Ik zat, ik dacht en droomde wat. De vingers zwevend boven de toetsen van mijn mobiel en denk: de kruisraketten lagen uiteindelijk gewoon in Woensdrecht. Heeft het protest geholpen en is er veel veranderd in 40 jaar? Ook nu is een goed gesprek vaak niet meer mogelijk denk ik en klap mijn mobiel dicht. Ik zoek een andere manier en een andere plek voor mijn geluk.

Teun de Vries