Nieuw leven

Wij mensen, wij zijn maar een fractie van een tijdspanne op deze aarde. Hoe anders is het met eeuwenoude bomen, gebouwen en spullen. Zij overleven de mens, soms generaties lang. Maken oorlogen mee, zien heersers gaan en komen, signaleren ontdekkingen, uitvindingen en talloze maatschappelijke veranderingen. Hoe vaak wordt niet gezegd: ‘Oh, as die Sliener toren ies praoten kun’. 

Zo is het ook met mijn biedermeier kast. De antieke dame is van 1820, dus tweehonderd jaar oud! Met al een heel leven achter de rug en nog lang niet toe aan pensioen. M’n biedermeiertje komt uit de boerderij van de familie Jansen aan de Koepen. Toen de boerenhoeve werd afgebroken, werd de kast afgedankt. Pap wist er wel raad mee. Hij zaagde vakkundig een bovenhoek eraf zodat ie onder het schuine dak van de schuur paste. Er kwam gereedschap in en touw, olie en jampotjes vol spijkers en schroeven waarvan de deksels onderaan de planken werden vastgemaakt.

Bij de verhuizing naar de Schaapstreek, ging de boerenkast mee als opslag voor pakkiestouw en ander gerei. De veekoopman had al eens belangstelling getoond, maar het meubel kwam niet van de dam af.

Tot aan midden jaren negentig. Ik ging uit huis en zag er wel een plekje voor in Diphoorn. Ik haalde de meubelopknappers uit Meppen erbij tot ergernis van m’n ouwelui. ‘Schaam ij je niet met zo’n aole versleten kast vol eulie en troep? ‘, was wat ik te horen kreeg. Maar de heren namen de biedermeier liefdevol onderhanden. Er bleek een schoonheid te schuilen onder vele lagen verf, olie en stof.

Jarenlang heeft ie dienstgedaan in ons huishouden in Diphoorn en in Noord-Sleen. Door verbouwing en veranderdrift is er sinds deze zomer geen plek meer voor het stuk antiek. We stalden het bij mam in de garage. Totdat ze me wees op een oproep in het kerkblad. De vluchtelingen uit Oekraïne in de ‘Ontmoetingskerk’ leefden nog steeds ‘uit de koffer’ en hadden sterk de behoefte aan eigen (kleding)kasten. Samen met Tony hebben we het kabinetje naar de kerk gebracht voor (hopelijk kort) tijdelijk gebruik. Zij is bijna weer op de plek waar haar leven begon aan De Koepen in Sleen.

En daarna? Is er voor haar een nieuw leven? Net als voor de vluchtelingen? De tijd zal het leren.

Roelie Lubbers-Hilbrands