Hagenees in Slien
Bij oes in de straot is een man oet Den Haag kommen wonen. Da’s wal even wennen, want de overbuurvrouw die er eerst woonde, was veul op boeten en um ’t hoes an ’t wark, maar non is er zowat gien reurigheid te bekennen. Hie hef de gerdienen mangs de hiele dag dicht, en dat möt e natuurlijk zölf weten, maar wij kiekt er met mekaar toch een beetien vrömd tegenan.
“Zun Hagenees wet nog niet wat hum hier overkomp”, miende Geert. “Ik wol maar zeggen, daw mekaar overal met helpt en zo, en dat wij Drenthen lang niet zo gauw “in de braand” staot dan veul stedelingen. Die trekt altied vort de hals lös as zie zuch waorens an argert, terwiel wij oes dan vaak stil holdt, veur de goeie vrede.” Ik zeg tegen Geert: “IJ wolden maar zeggen dat wij hier op ’t plattelaand wat toleranter bint dan de mensen oet de stad.” “Oh, maar dat is zeker zo. En as e daor ienmaol an wend is, wil e hier nooit meer vort”, was Geert zien stellige overtuging.
En och, toen kún ik ’t niet laoten um hum even een spiegel veur te holden. Zo even tussen neus en lippen deur. Want mien Geert en tolerant wezen….nou, dat mág wal zo.
Dus ik zeg tegen hum “IJ gaot er denk ik wal Hollands tegen proten, want aans kreg e de helft jao niet met van waj zegt.” Dat was vort al ’n schot in de roos. Ik zag ‘m rood anlopen. ”Gien denken an” ruup e. “Hie hef er veur keuzen um in Slien te gaon wonen, dan möt e zuch ok maar anpassen an de taol die wij hier proot. As wij hen Engeland gaot, proot wij daor ok Engels. Laot die vent zien best er maar veur doen um oes te verstaon. Wat mient dat volk wal niet.” En zo gung ‘t nog even deur.
Even later zee ik: “Wat vin ij van zien gazon? Hie döt dunkt mij ok met an die actie um in de maond mei gien gres te mèeien. Da’s goed veur de iemen, toch?” “Breek mij de bek niet lös” steigerde Geert, terwiel e veur de twiede maol rood wuur tot in de nak. “ Het was hier toch altied een nette straot, waor elk zien gazon op ödder hef. De overbuurvrouw al hielemaol. As die zöt hoe ’t er nou bij lig, dan springt heur de traonen in de ogen. Dat wee’k vast. Hie hef ’t hiele jaor nog niet mèeid! Een dikke bende is ’t. En as die vent het nou niet wachten kun, maar hie lig volgens mij de hiele dag met de kont op bedde, want de overgerdienen bint midden op de dag nog dicht. Dat, nee, wij bint er hier niet op veuroet gaon in de straot.
“Misschien is e wal bang dat e te veul stikstof oetstöt”, zee ik op begripvolle toon. Asof ik het deksel van een iemenkörf of trök, zo vleug e op de kast!
“Deur dit volk, deur die stedelingen oet het westen, kriegt wij die bak ellende over oes hen met al die onwieze beparkings deur die stikstof, en dat gedweep over die gallige wolven. En dan daorgunder het hoes veur onwies veul geld verkopen, en hier veur een habbekrats iene weer kopen. Wij komt er under te zitten aw niet oetkiekt! Nog even en wij mugt hier niks meer!” ruup e, met het schoem in beide mondhoeken. Ik denk: As e nou met de vörk hen boeten löp en hie zöt de neie overbuurman, dan stek ‘ hum der an. En ach, toen haar ik op dat moment misschien beter niet zeggen kunt dat dat niet zun tolerante, typisch plattelandse reactie van hum was. Hie sluug met de deur en gung oet grammietigheid an’t gresmèeien, met een kop as een dunderbui.
’s Aovonds nao het eten wol e nog even kaanties knippen. Doe ik toevallig even hen boeten keek, stun e gezellig, met de handen in de buus met de neie overbuurman te proten.
"Best in ödder jong” heurde ik hum zeggen. En “IJ komt maar ies langs aj wat neudig bint heur”
“’t Is wal ’n vrundelijke jong” miende Geert even later. “Hie warkt altied ’s nachts laat in de horeca. Daorum slap e overdag. En die tuun wordt nog hielmaol anpakt. Dat gres en die rommel giet er ok nog oet. Ha ha, of ik nog gien boer kende die een druppie Round-up over haar, vruug e. Dat, nee, Dat komp wal goed met hum hier in oeze straot.
Ik zee: “Hie hef vast dacht: Wat een gemoedelijke, begripvolle, tolerante, typisch Drentse overbuurman heb ik toch.”
Veur de daarde maol die dag kreeg e een kleur. Hie gnees wat schaop-achtig en zee: “Ja, ik weet ’t wal. Zeg maar niks meer”. En wij scheuten beide in de lach.
Groeten, Henderkien