Waar je woont ....

Sta je daar wel eens bij stil? Bij waar je woont? Aan mij gaat dat wel vaak voorbij. Ik sta er niet bij stil, denk er niet over na. Maar in onze buurgemeente Emmen mochten ze daar wel weer even over nadenken.

Want via de Atlas van de Nederlandse gemeenten wordt duidelijk dat Emmen onderaan de uitkomsten van een onderzoek staat. Nummer 50 van de grote plaatsen in Nederland en dus de laatste. Bij dat onderzoek is gekeken naar huizenprijzen, de aanwezigheid van culturele voorzieningen, universiteiten en werkgelegenheid. Onderaan de lijst en niet voor de eerste keer. Voor het tiende jaar op rij zo leert de informatie op internet. Zou men wat verdere vragen stellen om de uitslag te bepalen, dan zou het vast anders geweest zijn. De vraag naar een mooie dierentuin zou Emmen vast veel hoger in de rangschikking gebracht hebben.

Of dit alles nu echt belangrijk is? Er waren via verschillende actualiteitenrubrieken nogal wat Emmenaren, die het met de beoordeling niet eens waren. Emmen is prima om te wonen en we komen hier echt niet te kort, was de reactie van de mensen die er naar gevraagd werden.

Waar je woont…. kun je ook gewoon van dichtbij bekijken. Dus gewoon kijken naar ons eigen dorp, naar Sleen. Een paar weken geleden spreek ik twee Zeeuwen op de fiets. Ze fietsen het Pieterpad zo blijkt als we even in gesprek komen. En zijn helemaal enthousiast over het oude deel van Sleen. De Dorpskerk, de Brink en de met riet gedekte boerderijen rond de Brink. Reacties die ik wel eens vaker hoor als ik met mensen in gesprek kom. Het zijn vaak mensen met een rugzak op, boekje in de hand die wat vragend rond kijken. Altijd vraag ik dan even of ze wat zoeken. En zo ontstaat er snel een kort gesprek wat nog wel eens over ons dorp wil gaan.

Waar je woont…. gaat niet om de buitenkant, niet om een beoordeling van de Atlas voor gemeenten. Het gaat dus niet om de plaats die je krijgt tussen andere gemeenten bij een onderzoek. En al helemaal niet om de laatste plaats. Waar je woont, gaat om waar je gezien wordt, gekend wordt, je op de plek voelt.

Waar ik woon…. in Sleen, een bijzonder dorp. Een gesprek, pas geleden, bij de waterpomp in de tuin en de vraag hoe het met me gaat. Er volgt een gesprek en dan plotseling de pijn delen die we ervaren hebben als vaders met een intens zieke zoon, jaren geleden.

Waar ik woon ……… in Sleen, een bijzonder dorp. Waar het halen van een paar boodschappen op dit moment voor mij vaak een half uur langer duurt. Door de vraag hoe het gaat en of het al weer een beetje lukt. Waar je mag merken, dat dorpsgenoten aandacht hebben. Aandacht voor iemand die even in het ziekenhuis lag. Die een nieuwe hartklep kreeg, een Zwieneklep zo we dat noemen en nu aan het herstellen is. Waar die vraag hoe het is, hoe het gaat, of het weer een beetje lukt zo’n belangrijke vraag is geworden. Een vraag waardoor je merkt dat je gezien wordt. Gezien door de mensen waar mee je samen leeft en woont. In Sleen, een bijzonder dorp.

Gezien worden door de ander, door anderen, door mensen in het dorp waar je woont. Door mensen in Sleen, een voor mij bijzonder dorp.

Teun de Vries