ANWB

Ik zit achter mijn laptop en kijk uit het raam. Het is de bedoeling dat ik vandaag een column schrijf voor SleenWeb. Ik heb geen idee waarover het moet gaan, daarom kijk ik uit het raam in de hoop dat mij van buiten iets te binnen wil schieten. Het regent en het ziet er somber uit. Het is geen weer. En ook weer wel, want het is altijd weer. Onweer is immers ook weer. Gevaarlijk weer. Geweer is geen weer, terwijl geweer veel gevaarlijker is en er in de wereld veel te veel exemplaren van in omloop zijn. Geweer is eigenlijk net zo vanzelfsprekend als weer. Het hoort er gewoon bij. En je went eraan, vooral als het ver weg is en je de schoten niet hoort. Geweer is macht en geld, veel geld. Weggegooid geld. Geld dat beter besteed zou kunnen worden. Niet om kapot te schieten en te moorden.

Ik kijk uit het raam. Het regent nog steeds. Hoewel ik gezien mijn leeftijd altijd vakantie heb ben ik blij dat ik nu geen vakantie heb. Je moet maar ergens in Drenthe in een tent op de camping staan. Een week lang met je gezin mensergerjenieten op de vierkante meter valt niet mee. Dan moet je wel beschikken over een bijna onmenselijk uithoudingsvermogen. Maar hoewel ernstig, een vakantie die in het water valt, valt in het niet bij het wonen tussen de ruïnes van een kapotgeschoten stad waar zelfs mensergerjenieten onmogelijk is gemaakt. En er zijn gelukkig vakantiegangers die het nog slechter getroffen hebben dan jij. De mensen met bestemming Gardameer bijvoorbeeld, die vanuit de hemel bekogeld zijn met hagelstenen zo groot als gehaktballen die dwars door autoruiten en daken van caravans sloegen. Op tv zag ik een echtpaar verslag doen van wat ze daar hadden meegemaakt. Het was vreselijk. Maar gelukkig was daar de ANWB die al het mogelijke deed om de getroffenen met hun gehavende spullen zo snel mogelijk weer thuis te krijgen.

Even later zag ik op diezelfde tv beelden van Afrikaanse vluchtelingen in de woestijn in het grensgebied van Libië en Tunesië. Zonder water en voedsel bij een temperatuur van 50° C. Waren daar achtergelaten door Tunesische militairen. Er waren kleine kinderen bij, er lagen doden op de grond en mensen met ernstige uitdrogingsverschijnselen. Tunesië krijgt geld van Europa om de stroom migranten in te dammen. Onze minister-president had zich persoonlijk ingespannen om een deal met Tunesië voor elkaar te krijgen en was erg ingenomen met het resultaat. Dat Tunesië zich niet houdt aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens doet er even niet toe. Er zijn meer landen die zich daar niet aan houden. En helaas, maar daar kan de minister-president ook niets aan doen, kunnen migranten geen lid worden van de ANWB.

Harm Jan Geugies