Buxus mot
Heb ij toevallig ok van die buxusheegies in de tuun staon? Van die mooie grune, dichte stroeken waor aj zo mooi vörms van kunt knippen. Mien Geert was daor een ware kunstenaar in. Wij hadden een grune haan in de tuun, en een riege van wal twintig zuver ronde grune bollen. Asof ’t dikke stienen waren. Geert lag er smangs op de knieën bij met een knipscheertie um ze maar zuver recht te holden.
Maar van ’t zommer zeg ik tegen hum: “Volgens mij is je buxushaan in de rui. Er komt almaol broene plekken in.”
Och goi, er was gien griepen tegen. Toen wij thoes kwamen van de vakantie, waren de grune bollen gries, en de haan ok. “Le cock est mort, le cock est mort” zung ik nog, um hum wat op te montern, maar dat haar een averechts effect. Oet helligheid hef e de buxushaan oet de grond ropt, en daorbij scheut ’t hum ok nog in de rug. “Veul lopen en fietsen ” zee de dokter tegen hum, net in die week dat zowat alle wegen rondum Slien ofsleuten waren vanwege het EK wielrennen.
Tot overmaot van ramp hadden wij ok almaol gele plekken in ’t gazon, en was er in de butenheeg ok hier een daor een dooie, broene plek. Dat kwam deur emelten en engerlingen, wus oom Tammo oet Valthermond te vertellen. Wij waren daor veur vittien dagen op verjaordag. Tan’Gitje was negen-en-zeuventig worden. “Most er even wat paratjon op spoiten, bist er zo van of” wus oom Tammo met stelligheid te beweren. Zien gazon en hegen waren zo gruun dat je ’t zowat zeer dee an de ogen. “Der lig ook ain dikke loage kunstmizze op”, verklaorde oom Tammo. “Doar most nait te zunig mit omspringen”.
En of Geert ok al speuten haar tegen aal dat ongedaarte.
“Breek mij de bek niet lös” ruup e, met de kop rood tot in de nak. “Van die biologische rommel heb ik gebroekt. Veur ’n kaptaol lig er op. Maar ij kunt niet zien dat ’t hölpen hef.” Oom Tammo schudde medeliedend de kop, en Geert mus maar ies even metlopen hen zien “raifeschuutje” , een bakstienen schuurtie met rooie dakpannen, waor e zien tuungerak in bewaarde. Het reuk er naor verlopen eulie en dakleer. Hielmaol achterin stun een roestige, iezeren kast die vol stun met potties, flessies zunder etiket, varfpotten en jerrycans. Oom Tammo gung op een erpelkistie staon en trök een donker broen flessie achter oet de kast waor een ien of aandere donkere vloeistof in klotste. “Even ain dopje vol in ’n rugspuit mit wotter, en bist gegarandeerd van aal emelten en engerlingen, buxusmotten en roepenboudel of” gnees oom Tammo” . “Tegen gain aine vertellen heur, want ’t is streng verboden. Maar dei wat bewoard, dei het wat”.
Nog die zölde aovend luup Geert met de rugspuit deur de tuun te nevelen. Alles kreeg een beurt, niet allèn de buxusbollen en ‘t gazon, ok de bloemenborders. “Dat zal ze opknappen” ruup e enthousiast. “Ik heb er veur de wissigheid nog maar even een doppie extra in daon” Hie kreeg weer hoop op de toekomst. En dat ik mij zörgen muuk of de iemen er gien last van hadden, wuur wegwuifd. Die vleugen nou toch niet op dis tied van de dag.
Maar non wij vittien dagen wieder bint, krieg ik toch stark de indruk dat de harfst bij oes sneller invalt dan bij de buren. Ok het grune gres wordt nou geel, de rooie dahlias bint broen en de paorse harfstasters ok.
Vanmörgen belde tan’ Gitje. Zie reerde ’t oet. Oom Tammo haar een hoekie gres doodspeuten, maar de hoender hadden er even later inlopen en die lagen nou almaol morsdood met de poten umhoog in de hof. En of Geert ok wat vernummen haar an zien planten. Roundup zat in net zun flessie as de parathion.
Henderkien