Toos & Bertje

In mijn kinderjaren wandelden we op zondagmiddag vaak door de steeg. Mijn moeder vertelde me later dat dat was om ons moe te krijgen, zodat we tijdens het melken geen kattenkwaad uithaalden. Ik geloof dat ik wandelen toen best leuk vond. Later vond ik het suf. En saai!

Vooral toen ik in de jaren 80 in de vakanties bij Hotel Zwols werkte. Dagelijks kwamen ‘alternatieve types’ langs die wilden overnachten. Ze ploften vermoeid neer op het terras en kwamen vaak op de bonnefooi. We noemden ze Pieterpadters. Ik geloof niet dat Zwols er rijk van werd. Zielig vond ik ze soms ook. Vooral als ze doornat van de regen binnenstrompelden en we ze moesten vertellen dat het hotel vol zat. En dat Het Wapen van Sleen een eindje verderop ook geen plak voor ze had. Scholten van de VVV werd gebeld voor een logeeradres elders. Soms bracht Henk of Ina ze dan persoonlijk daar naartoe.

Pas dit jaar realiseerde ik me dat het fenomeen Pieterpad toen een nieuwigheid was. De vriendinnen Toos Goorhuis-Tjalsma uit Tilburg en Bertje Jens uit Groningen vonden dat Nederland wel een lang afstandspad kon gebruiken. Van 1978 tot 1983 maakten ze een route van 500 km van Pieterburen in Groningen naar de Sint-Pietersberg in Zuid-Limburg, die dwars door Sleen gaat.

Wat zijn vele wandelaars deze dames erkentelijk! Tegenwoordig lopen de reizigers bijna in drommen door ons dorp. Ze zijn niet meer te typeren, het wandelen is inmiddels door allerlei mensen ontdekt en omarmd. Lekker in je eigen tempo door de prachtigste landschappen en streken struinen. Ontsnappen aan de hectiek van alledag in een reis vol avonturen en verhalen. En na afloop moe maar voldaan neerploffen op het terras van De Deel voor een lekker wijntje of flinke pot bier en heerlijk diner.  

  
Als eerbetoon aan Toos en Bertje zijn twee Pieterpad monumenten ontworpen. Eentje daarvan staat dichtbij huis in het Sleenerzand tussen Schoonoord en Sleen. Dit beeld met drie zwerfstenen draagt de titel Blick in den Stein. Het verbeeldt de vogelgodin die waakt over bomen, planten en dieren. In de bovenste zwerfkei is het melkwegstelstel te ervaren waarin de aarde haar zwerftocht vervolgt.

Het levenspad van de dames is inmiddels geëindigd, maar hun Pieterpad leeft voort. Dit jaar al 40 jaar. Het is dus Feest! Maar niet alleen dit jaar, want velen weten inmiddels: wandelen is altijd feest!

Roelie Lubbers-Hilbrands