Voorwaarts!
De mannen van ijsvereniging ‘Voorwaarts’ liepen zich weer warm toen Koning Winter voor een paar dagen aantrad in januari. Als het vriest, ontdooien de ijsmeesters, met een fantastische ijsvloer tot resultaat. En dat al honderd jaar! Ik herinner me die gedreven bestuursleden die vroeger met melkbussen vol heet water en branders in de weer gingen om scheuren te repareren. Ze gebruikten gas of benzine en heel soms vlogen de klompen en de broekspijpen erbij in de fik. Die volwassen kwajongens zijn een beetje gek, want wie gaat er nu ’s nachts het bed uit om ganzen te verjagen die de wakken openhielden. Ja… dat is gebeurd! Alles voor mooi ijs!
Wie heeft er niet z’n eerste baantjes op natuurijs geschaatst? Daar is vaak iets ontsproten, een soort magie, passie, voor de sport maar ook voor de sfeer en het plezier. Helaas komen dikke winters minder voor. Hoe leuk is het daarom om in de historie te duiken. Dit jaar op 1 november bestaat ‘Voorwaarts’ een volle eeuw. De mannen vroegen mij om een jubileumboek te schrijven en daar ben ik nu druk mee bezig.
Het is een genot om te lezen over de kortebaanwedstrijden van weleer waar hoge geldprijzen werden uitgereikt en na afloop flink werd gefeest in de tent. En wist u dat in 1932 al geschaatst werd op een verlichte baan? Met benzinelampen welteverstaan, want elektriciteit was te duur, dat kwam ‘pas’ in 1936. Aan de palen hingen toen al luidsprekers waar muziek uit kwam. De club werkt louter met vrijwilligers, maar zo was het niet in 1950, toen baanvegers met hun riezebezems maar liefst ƒ1,00 per uur verdienden, wat heel gebruikelijk was! En wie heeft gehoord van het fenomeen ‘scheuvel ophangen’, waarbij een ijsclub uit een naburig dorp werd uitgedaagd voor onderlinge wedstrijden? In 1942 was Sleen de glansrijke winnaar bij de koppelwedstrijden met Zwinderen. Deze laatste was zo gepikeerd dat zij de draagmedailles niet aan de winnaars ter hand stelden. Pas tien jaar later was de kwestie opgelost en werd Sleen alsnog in het bezit gesteld van de medailles. Het stond in de krant!
Ik kan nog wel even doorgaan met de verhalen van een honderdjarige, maar dat doe ik niet. Heb nog even geduld, rond 1 november komt het boek ‘Hedenavond verlichte baan’ uit waar alles in te lezen is.
Ik hoop nog te kunnen schrijven over die mooie schaatswinter van 2024 waarbij we zwierend ‘voorwaarts’ gingen op de ijsbaan in Sleen, ook ‘s avonds bij een verlichte baan, met sfeervolle muziek uit de speakers en na afloop gezellige warmte van de houtkachel in de tent. Heb hoop, de winter is nog niet voorbij…
Roelie Lubbers-Hilbrands