Zand erover

Wat is het toch fascinerend dat bij zandstormen in het woestijngebied stof kilometers hoog in de atmosfeer terecht kan komen. Volgens weersites komt het met zuidelijke winden in soms slechts twee dagen recht naar ons toe. De fijne korreltjes komen, vaak op een voor de tijd van het jaar warme dag, na een lange reis, met een buitje terecht op het aardoppervlak. Hoogtijdagen voor de autowasstraten. En slecht voor het rendement van je zonnepanelen. Maar wees gerust, in gebieden dichter bij de Sahara is het wel tien keer zo erg. Skipistes in Noord-Spanje zijn bedolven onder zand en de luchtkwaliteit is belabberd.

 Zo’n ongenode gast maakt regelmatig een indrukwekkende entree. De stof verblijft een hele tijd in de atmosfeer en zorgt voor verstrooiing van blauw licht. Hierdoor worden vooral oranje en rode kleuren zichtbaar. Met name als de zon laag staat en het zonlicht een langere weg aflegt door de stoflaag, zo lees ik op internet. Het levert spectaculaire zonsondergangen op. Een schilderij vol kleuren, een baken van warmte.

 Zo ook bij ons in (Noord-)Sleen toen het fenomeen zich onlangs weer voordeed. Opeens droeg ons toch al mooie landschap nog meer het verhaal van avontuur en ontdekking. Van verbondenheid met andere landen en van grenzeloze natuurlijke krachten. Het ‘onverwachte’ imponeerde ons. We zagen dat de meest alledaagse scènes een vleugje mysterie en magie kregen.

De fragiele schoonheid werd veelvuldig vastgelegd alsof het wonder zich nooit meer voor ging doen. We deelden het op sociale media, via tv en in kranten.

Wat mooi dat zelfs in de meest alledaagse momenten schoonheid schuilt, als we er maar oog voor hebben.

Roelie Lubbers-Hilbrands