Artsen zunder grenzen
Opdringerige verkopers an de deur. Daor hol ik niet van. Aj de deur lös doet, woj vaak overspuuld deur een golf van vrundelijkheid die niet te weerstaon is. Vaak bint het jonge, frisse mensen, met een oprechte oetstraling, waor men van nature geen weerstand tegen bieden kan. Ikke niet, in elk geval. Maar mien verstaand warkt op zun moment gelukkig net even beter dan mien gevuul, zodat de verkoper, of prediker miestal vlot en onverrichterzake weer oeze dam oflöp.
Mien Geert kan er veul gauwer met. Die döt de deur lös, en nog veurdat de verkoper een mond lös kan doen hef Geert hum of heur al toeblaft dat e gien belangstelling hef, en zit de deur al weer in ’t slöt. As e de deur al lös döt….
Een dag of wat leden stunden er twie boetengewoon vrundelijke jongs veur de ingang van de Albert Hein. Ik kun ze niet weerstaon. Zie waren van Artsen zunder grenzen en of ik daor wal ies van heurd haar. Vanzölf haar ik dat wal.
En zie luten mij een zakkie zien met een ien of ander goed er in waor een kind een volledige maoltied an haar. Zun zakkie kostte maar een paar dubbbeties En zie begunden over de vluchtelingenkampen in de Gazastrook, en de honger daor, veural van kleine kinder. Ach, ik was al weer veuls te wied hen, want er waren mij wal al vief man veurbij lopen de winkel in, die mij almaol ankeken met zun blik van: Zo Henderkien, bin ij der weer instunken?
Ik luut mij overhalen um maondelieks een paar euro bij te dragen, zodat een haand vol kinder daor weer wat te eten hef. De jongs waren opgetogen en bliede, en vertelden mij dat zie de mensen hier zo vrundelijk en begripvol vunden in vergelieking met aandere plekken in Nederland. Dat was hiel opvallend, volgens heur. Zie hadden hier al eerder staon en toen was heur dat ok al opvallen. Ik denk dan altied direct: ja ja, dat zal wal. Dat verhaaltie hang ij vast overal op, maar zie kwamen hiel oprecht over.
Doe ik de winkel weer oet kwam, ruuk ik weer met de jongs an de proot. Zie hadden even een moment niks te doen. Ik wol weten of zie zulk wark ok veur aandere organisaties deden. Nee, Zie warkten allèn maar veur Artsen zunder grenzen. Daor wuzzen zie alles van, daor zaten zie hielemaol in. En weer begunden zie er over dat de mensen in Slien zo vrundelijk en begripvol waren. “Is dat dan niet overal zo?” vruug ik heur. “Oh nee mevrouw, we worden vaak uitgescholden en zelfs bedreigd en weggestuurd. Maar dat gebeurt hier nooit. Het is echt opvallend, en nee, we vertellen dat niet overal. Het is echt waar!” Zie hadden hier een paar jaor leden ok al ies staon, en toen was heur dat ok al opvallen. Er was ien plekkie in Limburg waor zie de zölfde ervaring hadden met vrundelijke mensen. En zie waren in hiel Nederland actief. Daor was ik toch wal even van under de indruk.
Hebt wij eigenlijk zölf wal in de gaten hoe grenzenloos aordig wij hier bint met mekaar? Ach was dat maar overal zo in de wereld. Dan huufde er ok gien organisatie as Artsen zunder grenzen te bestaon.
Henderkien