Kleine Mannetjes
Hij sloft langzaam naar de grijze container. Er hangt tot zijn verrassing aan die grote grijze bak een kleurig stuk papier. Hij kijkt er op, leest het en neemt dan de container mee naar achter het huis. Nieuwsgierig vraag ik hem er een paar dagen later naar. Het wordt een bijzonder verhaal.
Ik moet mijn container chippen. Alsof het mijn kat is, die ook een chip heeft. Loopt ze weg, dan weten ze waar zij weer naar toe moet. Alsof die container weg zou lopen. “Maar ik moet zelf bellen om een afspraak te maken voor dat chippen”. Ik ben benieuwd, vertelt hij, in welke doolhof van keuzemenu’s ik weer terecht kom voor ik die afspraak gemaakt heb. Ja ja, een afspraak om te regelen dat ik meer moet betalen voor het afval.
“Heb ik het niet in oktober geregeld, dan wordt de container niet meer geleegd” vertelt hij. Dat staat op die kleurige folder. Vroeger leerden we dat belonen het meeste effect geeft. Blijkbaar kent de moderne politiek alleen maar de werkwijze van straffen. Ach het zal wel goed komen.
Dat hele spel van kosten voor de vuilnis heb ik al vaker gelezen in die huis aan huis krant, zo vertelt hij. Nee, hoorde ik van de politiek, we hebben het niet over DIFTAR. Gek woord, klinkt als een ernstige ziekte. Maar het betekent, mijn zoon zocht het voor me op, “gedifferentieerde tarieven en houdt in dat de afvalstoffenheffing voor huishoudens afhangt van de hoeveelheid restafval die zij aanbieden”. Versluierd taalgebruik en hoeveel van dat soort woorden heb je nodig om iemand te vertellen, dat je gewoon moet gaan betalen!
Ik ben wel al lang bezig met welk afval in welke container. Want natuurlijk ken ik van die kleine mannetjes. Spierballen kereltjes noem ik ze. Je kent ze niet? Wacht, hij loopt even naar de koelkast, kijk dit is de vruchtenyoghurt de ik zo lekker vind. En daar onderaan die kleine mannetjes. Deze keer wel drie! Geweldige spierballen die me vertellen dat de lege pot van de yoghurt in drie, jawel drie (!) verschillende containers moet. Dat dekseltje, het lijkt aluminium, moet dus in die rest container. De buitenkant mag ik bij het oud papier doen en de beker zelf bij het plastic.
Op heel veel verpakking staan die kleine mannetjes. Vaak met voor mij niet te begrijpen aanwijzingen en veel te kleine lettertjes. Ik koop wel eens een pak stroopwafels bijvoorbeeld. Het zakje mag bij het plastic maar dat ding waar ze het pakje mee afsluiten, de sluiting van, zo het lijkt, plastic met een metaaldraadje? Restafval! Dus de ‘betaal’ container.
De container laten chippen, DIFTAR, kleine mannetjes. Je moet het maar snappen, waar alles in moet bromt hij. En het wordt nog gekker. Want eerder hadden we van de zakken voor plastic, metaal en melkpakken, PMD genoemd. Nog zo’n term! Toen kregen we de extra container. Nu willen ze dat we weer plastic zakken gaan gebruiken. Kunnen ze beter zien bij het sorteren of er het juiste huisvuil in zit. Ja, ja, straks moeten we ons vuil mooi ingepakt aanleveren op het formaat van een schoenendoos bij de brandweer kazerne. Nou, ik zit nu te wachten op het bericht van “voorsorteer korting” omdat we inmiddels halve vuilnismannen en vrouwen zijn.
Even is het stil. Dan kijkt hij mij scherp aan. Extra betalen voor het huisvuil? Geef ieder inwoner een strippenkaart voor 12 bezoeken aan de milieu straat. Volgens mij is dat veel effectiever. En hij wandelt met dat kleurige papier van die grijze container naar de doos oud papier.
Teun de Vries