Nostalgische gevulens

Heb ij al zien dat de straot langs de Brink en de Menso Altingstraot een stuk smaller worden is? Mooi hè?

Ja, der bint vast weer mensen die der aans over denkt, maar Geert en ik, wij vindt dat het aole darp er van opknapt. Er is wat meer gruun en wat minder straot. Vrogger was de weg deur het darp ok een stuk smaller. Maar ja, toen haj nog gien briede trekkers, touringcars, vrachtwagens en zulkswat.

Ik vin die gele klinkerties op de krusings ok mooi. Daor kuw vanwinter, as ’t vriezen giet, nog een hoop “schik” met beleven. Want die klinkerties bint vaak net even gladder dan die dikke broenen, en aj dan op fiets net even te rap deur de bocht vliegt, dan lig ij maarzo van de bienen.  Maar dat overkomp je maar ien maol, en daornao nooit weer. Het dwingt je um op zun krusing kalm an te doen, en dan kriej op den duur vast minder ongelukken. Van de aandere kaant, het is veur mensen oet De Schoel wal een mooi vertier um bij de winterdag ies even op een bankie bij zun kruuspunt te gaon zitten. Dan beleef ij nog ies wat!

Mien Geert is al een maol of wat drok west as vrijwilliger op de speullocatie van “De Vlinderprinses”, op de nes bij Zweel. Er mus op een olderwetse wieze rogge mèeid worden en er mus een zaodmiet kommen. Dat was een kolfie naor zien haand. Dat haar e vrogger as kwaojong jao zo vaak daon, zee e. Hie zul die kwaojongs wal ies even zien laoten hoe of dat mus. “Da’s nog ies nostalgie” ruup e, en hie wreef zuch lachend in de handen, zun zin haar e der an.

Nou, doe e de eerste maol in hoes kwam, vulen hum de narms zowat van’t lief.

Zo zwaor vuul hum dat wark. “Die zwaore garven in hokken zetten, terwiel het hiet weer is, dat bint wij niet meer wend”, sprak e met een zucht, doe e nao het douchen met een lekker kold pilsie, as een oetgezakte roggepong under de parasol zat. En doe zie een dag of wat later met de zaodbult an gungen, en al die garven eerst op de kor, en later in de bult gooit wuren, doe was e daags daornao nog an de latten. Hie kreeg aanderdaagsmörgens de narms host niet deur de boezeroen, zo stief was e.

Ik mus daor an denken doe wij ofgelopen zundag een ende lopen gungen en vanof de Juffers deur de singels weer op Slien an lupen. Underweg hungen er almaol netten en touwen um in te klimmen, veur mensen die an survivalsport doet. Of die traint veur de Wildmanrun. “Martelwarktugen” nuumde Geert ze. “De moderne mèens kreg gien wark meer an de pokkel en dan bedenkt ze zulkswat” miende mien Geert, die zuch nog ies over zien rechter scholder wreef, die hum nog aal zeer döt nao ien dag zaoldbult zetten.

Ik zee tegen hum: “Dat is gien pien, Geert mien jong, wat ij hebt, dat bint nostalgische gevulens”. Wat e daor op zee, kan ik hier maar beter niet herhalen.

Groeten, Henderkien