Weej wat mij non begroot ?  Waor ik zo non en dan wal even um reren kan ?

Dat oes dokter Trompert er met oetscheidt over een week of wat. Dat muit mij de tienen oet.

Ik kan er niks an doen , maar ik mag toch ze geern even hen dokter Trompert gaon.  Het is dat ik wies bin met mien eigen Geert, maar aans wak er dunkt mij gek op worden.  Non kan’k mij goed bedapperen heur, maar och, als’k ies weer ien of aander kwaoltien heb,wat jokkerij , of steken in de boek, of  kopzeert of zowat hen, en ik kan’t wal wachten, dan trakteer ik mijzölf nog wal ies even op een ofspraakie met dokter Trompert. Als ‘e d’r is teminnen, want hie is er lang altied niet heur. Non ja, dan huu’k ok niet hen de dokter.  Kopzeert giet met een asprientie ok jao wal weer over.

Kösdaags wa’k de hiele dag in de tuun an’t krabben west en ‘s aovonds zit ik mooi met Geert veur’t televisie, de bienen op’t baankie, doe Geert tegen mij zeg: “Doh hes een bostiek under an de linker kuut.”  En jao heur, inderdaod. Een klein, broen bostiekien. Zo vast als een hoes. Geert wol hum d’r wal even oettrekken, net als bij de hond, maar ik zee: Nee, daor kan ik beter even met hen Trompert gaon. Ej weet maar nooit, tegenwoordig met die ziekte van Lyme.

Maar doe ik aanderdaags belde, was Trompert er niet. Aander week pas, zee dat wicht dat daor in de aphetiek warkt. ( Zie zegt, die möt aorig dik wezen met dokter Trompert !). Doe ik eindelijk bij dokter Trompert terecht kun was de tiek al host dikker als de kuut. Maar dokter huul’m d’r zo fijn oet. En hie kan je dan ok zo geruststellen hè. Want hie zeg tegen mij: “Als de kuut non rood wordt mevrouw Henderkien, dan moet U even weerkomen.” Mooi niet ?   Oh man, non doe’k niks als loeren of ‘e nog niet rood wordt.

Oh, dat moek je nog even vertellen, ik zin slim te pas kommen vanweek. Maandagmörgen  waw an’t bonnen wecken, Geert en ik. Maar wij kwamen net een paar weckeringen te kört. Ik zeg: ik jaag wal even op fiets hen Laambert Albring, die hef vast nog wal welken. Bij Albring hebt ze alles te koop waor een mèens maar verlet van hef.  Maar het regende piepestelen en ik haar een haorkappien um daon, zo iene van plastick, en dat haar’k wat veur de ogen hangen. Ik haar de sjas d’r goed in, want  wij wollen ’t wecken geern vlot daonmaken.  Bin ik mij daor net de meul en “de Schoel” veurbij,  vlieg ik in volle vaort tegen de hekken op die daor pas over de Drostenstraot hen zet bint. Met hek en al veurover, de fiets over mij hen, ’t haorkappien veur de ogen langs. Oh oh oh, ik haar de hiele neus rauw, de vellen hungen er bij, en de scholder hielmaol blauw.  En de rechter mouw van de jas was hielmaol opscheurd. Het veurwiel van de fiets zat tegen de kettingkast an. Ien van die bouwvakkers hef mij weer in’t ende hölpen. Ik heurde’t wal, zie hadden er achter mien rug dik schik um. Maar zie hebt mij vot in zun bestelautogien zet, en dat op hen de dokter. Ik denk: Als dokter Trompert er non maar is.

Maar nee man, jammer. Dokter Akkerman hef mij hölpen. Non ja, dat zal ok wal’n goeie dokter wezen, maar d’r is minder aordigheid an dan an dokter Trompert.

Gelukkig moet ik zölf nog even weer een ofspraak maken veur aander week. Um te zien of ’t almaol echt goed oflopen is. Ach, aans haar’k dat a gils niet daon, mij mankeert niks. Dat wee’k zo wal.Maar non geleuf ik toch da’k even bel. Zul Trompert dienst hebben aander week?

Henderkien.