Levensbomen in Erm
´t is weer maandagavond. En weer samen met Ronald. Rondje Erm nu. Het blijkt vooral een rondje mooie boerderijen te zijn. En weer langs die derde lichtmast. Nu voor een andere route van de Deelgebiedcommissie I van de gemeente Coevorden. Nadat we vorige keer het Rondje om de Slener Toren liepen, doen we nu de wandeling door en om Erm.De brink. Waar vroeger de tram stopte. Ik ben er al ontelbare keren langs gekomen en zie nu voor het eerst dat de bomen daar in een prachtige rechte lijn staan. Op die ene boom na. Hier zal vroeger de tram tussen door hebben gereden. Ik zie het voor me.
De eerste levensboom zien we aan het Oostereind. ‘Deze boom is een teken van vruchtbaarheid, wordt boven de voordeur geplaatst. Dit was een kloosterboerderij en behoorde aan het klooster Maria Campus in Assen.’ Hoeveel kinderen zouden hier geboren zijn? En zou het nog steeds werken, dat teken van vruchtbaarheid?
We steken de oude Rijksweg over, ‘uitkijken!’ zegt de routebeschrijving, in totaal zelfs vier keer. Links hoog onkruid achter prikkeldraad. Ik vertel Ronald dat hier een paar maanden geleden de mooiste paasbult van Nederland in de fik ging. Het is moeilijk voor te stellen. Tja, moet ie volgend jaar zelf maar komen kijken.
Even later kruist ons pad de route van een groep oudere jongeren, of jongere ouderen, mannen en blijkbaar zonder uitzondering Kreidler- en Zündapp-liefhebbers, oude brommers uit mijn jeugd. Een stuk nostalgie langs een toch al nostalgische wandeling.
Het is vreemd om onder langs de afslag Erm/Sleen te lopen, waar we allebei met grote regelmaat overheen rijden. Het is een prachtig smal en heel oud paadje, eindigend bij een steile trap die ons over het viaduct loodst. Even later mogen we weer afdalen via een volgende trap. Langs het veld waar op oudejaarsdag zo’n 50 ballen, onder luid protest, vrijwel tegelijk, met carbid worden weggeschoten. Een oorverdovend, maar prachtig geluid en gezicht.
Bij de volgende levensboom wijken we van de route af. Ik wil ook over het Ermerzand, vind het jammer dat de route daar niet langs gaat. Maar wij dus wel. Even later staan we in het water, te kijken naar de capriolen van waterskiërs een stukje verder op. Prachtig gezicht, en heerlijk zo, blote voeten in het water, gezicht in de zon, haren in de wind en verder rust. Alleen maar rust. Zo mag het wel blijven. Altijd.
Paula Laning