Peerdeviegen

Geert en ik kuiert nog wal ies over het tegelpad langs de sportvelden op de Jongbloedvaort an. En vanweek vrugen wij oes of hoe’t giet met de vlaggiesprikker in de hondekeutels langs dat tegelpad. Keutels ligt er nog wal hier en daor, maar gien vlaggies meer met mooie spreuken er op. Wij zagen trouwens nog wal een vrouwspersoon die zunder schaamte gewoon de hond schieten luut midden op het trainingsveld. Ej zullen zun mèens toch….
Zul er nog zulkswat als hondenbelasting bestaon, vrugen wij oes of ?
Sinds oeze Fikkie dood is, en da’s al weer helderop een jaor of wat, staot wij daor eigenlijk nooit bij stil. Maar vandeweek, vlak bij de bakkerswinkel, mus ik daor zo-in-iens weer an denken. Vlak bij ingang van de winkel lag een dikke öpper stront. Nee, niet van een hond. ’t Was peerdestront. Wal’n emmer vol ! Zul zun ruiter dat non niet vernimmen dat zien peerd daor een vlot stront hen schet, dacht ik bij mijzölf ? En trouwens, wat een gekke plek, zo vlak veur de bakkerswinkel. Wel komp daor non met’n peerd ? En wel möt dat weer ophemmelen ?
Als wij vrogger met Fikkie lupen, hadden wij altied een plastik puutien in de buus um zien keutelties op te pakken. Het is wal wat’n raar gevuul um zun warme hondekeutel an te pakken met een dun stoetpuutie, maar goed, aj d’r met de schoenen in gaot staon is dat nog veul arger, is’t niet zo ?
Toen kregen wij op’n dag weer de aanslag van de hondenbelasting. ’t Was nogal een hiel bedrag veur zun klein siepie. En oeze buurvrouw, die zun grote Deense dog haar, mus vast net zo veul betalen. Goed, dat was nog tot daorantoe. Maar hoe zat dat dan met de overbuurman die een rie-peerd haar, en die daor geregeld met deur de barms hen batterde en nogal ies midden op staot een bult peerdeviegen achterluut ? Mus die ok belasting betalen ? Peerdebelasting of zo ?
Geert hef toen een briefien schreven hen de gemiente dat hie’t er niet met iens was. Wat er precies instun weet’k niet goed meer, allen de leste twie regels bint mij bijbleven, en die kreeg ik ok vot weer veur de giest, vanweek bij de bakker veur de deur:
“Het rijpaard van de buren, schijt in één keer meer, dan ons kleine Teckeltje in honderdtwintig keer !”
Gelukkig maar dat Herman zien frisse stoet zo lekker reuk.

Henderkien.