Linedancers

Volgens recente onderzoeken, uitgevoerd door zeer deskundige en betrouwbare bureaus, heeft ieder mens bepaalde latente gedachten en dromen over zaken die hij graag een keer zou willen doen, maar nooit zal realiseren. Zo ook ik.
Al jaren droom ik, en soms spreek ik het nog uit ook, van iets dat ik heel graag zou willen, maar nooit uitvoer. En net als deze gedachten in frequentie weer wegebben, en verdrongen worden door andere veel minder mooie dromen, nadert het eerste weekend in september en komen alle verdrongen gedachten versneld weer terug.
Want, met het naderen van de najaarsmarkt nadert ook het moment dat zij er weer zijn, mijn favoriete doelgroep, mijn idolen, mijn favoriete levenswijze, de Linedancers.
Een combinatie van humor, souplesse, choreografie, atletisch vermogen, fitness, muziek, aerobics, nostalgie en lifestyle vertegenwoordigd onder één noemer.
Humor omdat alleen lachebekjes deze sport beoefenen, souplesse omdat je als houten klaas beslist niet kunt meekomen, choreografie vanwege de ingewikkeldheid van de dans, atletiek vanwege de sprongen, fitness vanwege de energievretende uitvoeringen, muziek omdat de countrysnik al jaren een apart vak in mijn cd kast heeft, aerobics omdat het bewegen op muziek is, nostalgie omdat het heel erg aan lang geleden doet denken, en lifestyle vanwege het feit dat men geheel gaat leven in de ban van de Linedance.
Al als kind droomde ik ervan met een cowboypak aan door het leven te gaan. Een witte hoed op met zweetrand, heb ik altijd willen hebben. Een revolver (type Wyatt Earp met extra lange loop) wilde ik op mijn heup. Franjes aan mijn jasje en broek, en dit alles afgeblust met een lange vuilgeworden wit katoenen jas. Daarnaast sporen aan mijn leren laarzen. Chocomelk drinken uit de metalen drinkbeker die altijd aan mijn gordel bungelt.
En wat leek het mij stoer, in zo’n outfit de vernieuwde AH Kortwijk binnen te lopen, met rammelende sporen. Daar een half pondje cowboyvlees uit de voorverpakte vleeswaren te pakken, de verschrikkelijke folie met mijn tanden open te scheuren, de overheerlijke traktatie al voor kassa 2 driekwart op te hebben, de caissière op de platte bek te zoenen en zonder te betalen het pand te verlaten. Daarna nog even naar Saloon van der Kolk om wat te pokeren en daar de dag te besluiten met een linedanceje op muziek van de Mavericks.
Maar,..... helaas.
Versleten knieën, dus voor mij geen linedance.
Maar, wel mag ik, als ik mij op de najaarsmarkt gedragen heb, direct na het avondeten mijn Lucky Luke pyjama aan. En als ik heel erg lief geweest ben mag ik ook mijn hulpsheriffster als knuffel mee naar bed nemen.
Om daarna weer een jaar te dromen en te wachten op de volgende keer dat ik ze weer mag aanschouwen. De linedancers op de najaarsmarkt te Sleen.

Paul Aaldering.