Waarom zo ver weg als het ook dichtbij kan

Hoe komt het toch dat tegenwoordig elke student in den vreemde, het liefst aan de andere kant van de wereld, praktijkervaring meent op te moeten doen. Tenminste zo komt het op mij de laatste tijd over.
Vroeger, toen ik nog een jonge god was, volstond het om op fietsafstand, hoogstens busafstand een instelling of bedrijf te bezoeken. Daar deed je dan door noeste arbeid praktijkervaring op.
Zat je op kamers dan bracht je de onwelriekende was naar mama. Geen haar op papa’s hoofd die er in die tijd aan dacht om deze nobele taak op zich te nemen. Vlak na aankomst bij het ouderlijk huis consumeerde je bij dit praktische familiebezoek dan tevens de gehele koelkast leeg. Wat je niet op kreeg werd je dan wel stilzwijgend toegeschoven door een moeder met een liefhebbende blik in de ogen. Hoefde je tenminste de volgende dag niet meer te koken en dat scheelde mooi in je portemonnee. Dat is tenminste één van die dingen die voor mijn gevoel weinig tot niets zijn veranderd.

Mijn innig geliefde dochter Yasmijn had het dus inderdaad in haar bevallige bolle hoofd gehaald om aan de andere kant van de wereld voor een jaar op stage te gaan. En dan ook nog naar een Zuid-Amerikaans land dat in de zeventigers en tachtigers nog bekend stond als een bananenrepubliek. Alwaar men toen met enige regelmaat bananen en ander verontrustend materiaal als gerichte projectielen naar elkaars nobele gelaat lanceerde. Deze informatie heb ik natuurlijk op gedaan via betrouwbare bron, met dank aan Google dus.
Tja euh papa, vertelde Yasmijn mij met één gelukzalige blik in de donkerbruine ogen, ik ga voor een jaar stage lopen bij zwerfkinderen in Quito (Ecuador). Maar ik ga samen met Jurriaan zo bracht zij mij verder op de hoogte van haar voornemen. Ter informatie van de lezer dat is haar vriend die dezelfde opleiding volgt.
Ik kan u wel vertellen dat van gelukzaligheid mijnerzijds op dat moment absoluut geen sprake was. Vooral toen zij er bij vertelde dat een aantal van deze zwerfkinderen wel heel erg zielig zijn omdat zij (ex-) lijmsnuivers zouden zijn. Het edele wijntje dat ik op dat moment genoeglijk tot mij nam schoot mij, al verslikkend, acuut in het verkeerde neusgat.

In februari van dit jaar zou het zover zijn. In de maanden voorafgaande aan haar vertrek kreeg ik talloze zeer goed bedoelde opmerkingen van kennissen en familie. Het kwam allemaal op het zelfde neer “Nou wat goooed van haar zeg, wat zal zij veeeel leren”. Met een wijs en vaderlijk hoofd knikte ik dan. Inwendig dacht ik meer; gatverde, gatverde…. veel leren prima maar dan toch niet aan de andere kant van de wereld.
Maar goed de geldende opvatting is dat het opvoedkundig kennelijk verantwoord is om kinderen los te laten.

Het afscheid nemen kwam sneller dan mij lief was. Je brengt je dochter bij nacht en ontij naar Schiphol samen met vrouw, andere dochter en bijhorende aanhang. Nog even een kus en een aanraking en dan verdwijnt ze achter een onduidelijk muurtje. Even kreeg ik het vermoeden dat ik een vervroegde aanval had van de Mexicaanse griep terwijl zij door de gate stapte. Alras bleek het toch meer te gaan om een opkomende emotie die je waterige ogen en een dikke schrijnende prop in de keel bezorgd.
Het duurde na haar vertrek toch nog wel een kleine week voordat er via telefoon en laptop een contact werd gelegd. In die tijd overwoog ik serieus om Joop Ackerman te verzoeken mij van een forse dosis valium te voorzien. Gelukkig zorgde de man in mij er voor dat het slechts bij een overweging bleef. Naar men zegt schijnt deze substantie ervoor zorg te dragen dat men de wereld nogal als zeer wazig ervaart. En daarbij, Joop heeft het denk ik al druk genoeg zonder mij.

Deze zomervakantie zijn mijn vrouw en ik bij Yasmijn op bezoek geweest. Echt vet (citaat: vriend Yasmijn) om haar weer te zien. Geweldig mooi land en nog lekker goedkoop ook (vooral de bananen), daar niet van. We zijn met haar en Jurriaan door een groot gedeelte van het land getrokken. Van het Andesgebergte tot de jungle in het Amazone gebied. Over vier maanden komt ze alweer retour naar Sleen. Vind dat eigenlijk nog best wel lang duren. De gedachte overkomt me dan dat stage lopen in bijvoorbeeld Zwartemeer ook helemaal zo verkeerd niet zou zijn geweest.
In ieder geval heb ik als vader heel veel geleerd, dochters redden zich ook wel aan de andere kant van de wereld. Gooed van mij zeg.

Oh ja, voor dat ik het vergeet alle Sleeners nog de groetjes van Yasmijn.

Martin Fresco Kramer