Bovag voor beesten

Dankzij een doelmatige lobby van de automobielindustrie en de krakkemikkige staat van de vroegere auto werd ooit de ‘beurt’ geïntroduceerd; om de zoveel tijd of kilometers doorsmeren, nakijken en factureren.
‘Dat kunnen wij ook,’ dacht een door gebrek aan klandizie geplaagde tandarts: alle cliënten halfjaarlijks in de wachtkamer, pijn of geen pijn, kaakrot of niet, altijd gegarandeerd werk.
Uiteraard konden de huisartsen door een tanende markt, voortschrijdend zakelijk inzicht, wie zal het zeggen, niet achterblijven en die vonden de griepprik uit en de suiker- en bloeddruktsjek voor ANBO’ers.

Vorig jaar dacht ik: kom, wat goed is voor de baas is goed voor het paard, ik ga eens naar de dierentandarts om naar Foekje’s kiezen en tanden te laten kijken. Nou, daar was Victor wel even zoet mee. Een vijl op een buitenmodel Black and Decker en raspen en schrapen en vijlen maar. Er kwam zoveel fijn stof uit de mond van Foekje dat de vloertegelvoegen ruimschoots gevuld werden. Alsof tante’s as ritueel was uitgestrooid in de behandelkamer. Daarna nog fiks flossen met pakjestouw, tandsteen verwijderen en aan het eind van de keten stond een mevrouw klaar met poetsinstructies.

Door de open deur zag ik buiten de volgende patiënt klaar staan. Bij een huisarts zou dit ophef over te weinig privacy opleveren, schoot door me heen, het www.sleen.nu forum van een poos geleden indachtig. Er werd toen wel erg vaak geklaagd over het gebrek aan privacy bij de huisartsenpraktijk. Waar eindigde geklaag en waar begon huisarts-bashing?

Het plan tot onderzoekscolumnistiek was geboren en kwam tot rijping. Op onderzoek uit. Ik zou aanschuiven aan de tafel in de wachtruimte en kijken. En vooral luisteren.
’s Middags direct erop af. Een stoel aan de ruime tafel. Aandacht veinzend voor de school- & clubkranten en een Arts en Auto uit de tijd dat de Prius nog op de tekentafel lag. Om de vijf minuten opende het glazen schuifraam zich naast mij en werden gezondheidsklachten en aandoeningen gemeld, voorbesproken en afgehandeld. De assistenten verrichten veel voorwerk voor de goed beklante huisartsen. De minst assertieve patiënten haalden de praktijk niet eens, die werden via de telefoon al afgewerkt. Soms werd een papieren zak ter grootte van drie porties patat bij de Linde aangereikt, een soort huisarts-takeaway avant-la-lettre.

Als je goed luistert krijg je een staalkaart van de gezondheidsproblemen van Sleen. In gedachten maakte ik notities. Zo was er een gitariste die bij het crowd-surfen een liesspier had verrekt; over thrill-seeking gesproken; nee, gelukkig geen uitstraling naar de rechter bil. Een bezorgde moeder vertelde ongerust over haar nieuwsgierige zoontje dat haar flesje met anal-bleach voor een haarbleekbeurt had aangewend. Een man was blijkbaar bij het verkeerde loket want hij gaf aan dat zijn vrouw hem wilde dumpen omdat zij door de ontdekking van de squirtingtechniek hem niet meer nodig had. Dat klonk logisch.
Na een kwartier schoot het gebit van Foekje alweer door mijn gedachten. Even langs Lammert voor een geschikte borstel en dan aan de slag.
En dit jaar, je voelt hem aankomen, post voor Foekje; een herinnering in de bus, de tandheelkundige controle was alweer een half jaar geleden.


Klaas van der Meulen