De Pieterpadter

Vorige keer heb ik het uitgebreid gehad over de linedancer, die je overigens in de Verenigde Staten, in sommige staten, nog schijnt te kunnen aantreffen in zijn natuurlijke omgeving. Deze keer een geheel ander fenomeen dat nog letterlijk en figuurlijk rondloopt naar en rond Sleen.
De Pieterpadter.
Afkomstig uit een geheel ander reservaat. Ooit ontsnapt uit de zeehondencrèche te Pieterburen en gevlucht naar de Sint Pietersberg. Hij/zij deed dit in etappes en ruste hierbij uit in Sleen, komende vanuit Anloo. Een dag later ging hij door naar Coevorden, daarna naar Gramsbergen. Om aan de kost te komen heeft hij daar een boekje van gemaakt dat nu door allerlei wandeladepten als heilige wandel-Bijbel gebruikt wordt als leidraad voor een mooie Pieterpad wandeldag.
Bijzonder leuk is het de intocht der gladiatoren te gaan aanschouwen, gezeten op het kunstwerkbankje voor de leegstandsflat, onder Bea’s A.H. klok.
Je ziet dan de moe gelopen Pieterpadter in totale verwarring, zoekende naar halte Hoekman van de bus. Café Hoekman bestaart al meer dan 29 jaar niet meer, halte Hoekman is na de laatste golfoorlog opgedoekt en is nu een stopplaats aan de buiten het dorp lopende efficiëntere busroute. Maar staat nog wel in de boeken.
En dit terwijl de ferme loper net al een enorme desillusie gehad heeft. Komende vanuit Schoonoord heeft slechts de gedachte aan koffie bij Hotel restaurant Zwols hem op de been gehouden. Onderweg niets meer gezien, alleen maar gewandeld op karakter en gedachten aan koffie plus een goed toilet.
Geen Zwols meer, en dus geen koffie en toilet, terwijl ook de zoektocht naar het volgens het boekje op de route liggende VVV kantoor, net als de koffie, volledig misgegaan is.
Hadden ze dat geweten, waren ze natuurlijk even bij Roelof en Erica op de Deel gaan zitten, maar, teruglopen doet een Pieterpadter niet, nooit niet. Hij kan en wil alleen maar vooruit.
Duidelijk is de Pieterpadter herkenbaar. Fleece jack, afritsbroek, en schoenen die je niet per maat maar per kilo moet afrekenen. Boekje in de hand en rugzak op.
Meestal heeft ieder een eigen rugzak, maar als er gewandeld wordt met een tweede of nog versere relatie draagt hij een grote rugzak, ook voor haar spulletjes, en zij draagt een zonnebril op haar voorhoofd.
Gebruik makend van een Bread and Breakfast in het dorp, wordt snel het bed opgezocht na nog even wat linksdraaiende yoghurt genuttigd te hebben met wat onbesneden muesli, waarna de volgende dag de tocht weer hervat wordt met verse vitamientjes op weg naar de volgende bestemming.
Soms wordt een heel ingewikkeld systeem gebruikt van 2 auto’s of combinaties met fietsen om de weer de op de startplek achtergelaten spullen op te halen. Dan is het echter al donker, en daar kan de Pieterpadter niet tegen, je ziet ze nooit in het donker. Hij gedijt alleen overdag.
‘s Avonds gedijen in Sleen weer heel andere personen, en start het zo bekende Slener bruisende nachtleven. Daarover een volgende keer misschien, maar één ding is zeker, daarin is geen ruimte voor de overijverige sportieve Pieterpadter.


Paul Aaldering