December
December, de maand van cadeautjes, genoeglijk samenzijn en verlichting. December, je optutten voor culinaire etentjes.
December, warme chocolademelk, schaatsen, sneeuw en kou.
Met name dat laatste is wat mij, als jonge ouderwordende man, altijd weer de rillingen bezorgd.
Laten we wel wezen december is op de keper beschouwd een hele vreemde, zeg maar bizarre maand. Maanden van te voren hebben we ons kroost en voor sommigen het nakroost, wijs gemaakt dat Sint Nicolaas met zijn Zwarte Pieten weer zullen arriveren in een stoomboot. Wie vaart er nog in zo’n roestig vaartuig die door de internationale milieucommissie per direct zou worden betiteld als een gevaar voor de gehele mensheid. Wat een verhaal zeg, komt er zo’n man aanzetten met een overmaatse nachtpon en een hoed in ruitvorm. Heeft die man ook nog een rustieke gordijnroede van de gamma in zijn hand met een buitensporige haak erop. En tot overmaat van ramp heeft de op een zwerver gelijkende kindervriend zich al in geen vijfhonderd jaar geschoren. Lopen er ook nog zwarte mannen of vrouwen (het verschil is mij jammerlijk genoeg niet altijd duidelijk) in te vrolijke vreemdsoortige, veelkleurige kleding rond. Het soort kleding dat het in de middeleeuwen wellicht goed had gedaan bij de eerste de beste modeboetiek. Tegenwoordig zou geen hond dit soort kleding kopen, laat staan dragen, of men moet al een heel vreemde beleving van de realistische wereld hebben.
Het arme kind dat met onschuldige ogen Sleen, als vertrouwde omgeving ervaart, brengen wij dit soort waarheden bij. Heel fijn natuurlijk maar zo rond het achtste a negende levensjaar wordt het opgroeiende mensje bij de liefhebbende ouder geroepen. Het verhaal, meestal ondergebracht onder de noemer “Quality-Time”, wat dan aan haar of hem wordt verteld komt dan in het kort neer op: “Lieverd, ik moet je wat vertellen’. Zoon- of dochterlief vraagt dan met een lief hoog stemmetje: “Wat dan?”. Na enig gekuch en een wisseling van blikken tussen de voorlichtende ouder en diens partner volgt dan een ferm: “Sint Nicolaas bestaat niet”. Een korte maar dodelijke stilte volgt dan. Waarop er zich in een groot aantal gevallen een wereldramp voordoet op individueel kinderlijke schaal. Het is eigenlijk toch dan wel weer een wonder dat het kindje zich van een dergelijke traumatische mededeling herstelt. Gelukkig maar want bij mijn weten hebben we nog geen kinderpsychiater met een kindvriendelijke praktijk in Sleen.
Iets later in de maand maken wij ons dan op, gedreven door een soort van innerlijke onrust, voor de geboortedag van Jezus, kerstfeest dus. Nou lijkt in het algemeen maatschappelijke leven de religieuze oorsprong al lang verdwenen. Want als ik mij, na gedegen research, goed heb laten informeren stamt de kerstboom af van een heidense en Neder-Saksische ritueel namelijk “het verdwijnen van het licht”. En als klap op de vuurpijl, plakken wij zo’n van oorsprong heidens symbool notabene op een houten kruis voor in de huiskamer. Vervolgens gaan wij ons dan rond deze vrolijke opgepimpte groene vegetatie te buiten aan een copieus kerstdiner. Vaak gebeurt dit (door mij wel althans) onder het luidkeels zingen van het alom bekende lied: “vrede op aarde”. Nog een geluk dat er geen camera van reality TV op ons gericht staat. Dat zou best wel eens gênant kunnen worden als kindertjes in de Sahel of ander in oorlog verkerend derde wereldland ons op dat moment kunnen observeren via hun beeldbuis.
En dan nog eens de kou, de sneeuw en het ijs. Iedereen die ik tegenkom, laatst nog buurman Otto van den E, beweert dat het prachtig is die seizoenen. Helemaal mee eens maar niet die vreselijke kou in de winter. Het enige positieve dat ik daarbij ervaar is dat ik weer ernstig verlang naar heerlijke koele drankjes op dat geweldige terras tijdens een zwoele zomeravond. Het liefst zit ikzelf in december mijmerend bij een te hoog opgestookte open haard, uiteraard met een goed glas cognac, naar die vreselijke witte wereld te staren.
Na deze kritische overpeinzing hoor ik u denken man ga dan lekker naar een tropisch eiland op het strand zitten met je opgetuigde kerstboom, je glas cognac en je vals gezang. U heeft dan wel een punt. Begrijp me goed eigenlijk ben ik toch ook wel een fan van de decembermaand (behalve de kou natuurlijk) inclusief Sinterklaas, kerst, oud en nieuw en genoeglijk samenzijn. Vandaar dat ik u allemaal dat genoeglijk samenzijn en een gezond 2010 toe wens.
Martin Kramer