Blues

Het is gelukt, jazeker en wel vijf maal. Wat tan? Zult u zich met een verbaasde blik in de ogen afvragen. Nou ik kan u het volgende melden, mijn dochter Roos heeft ze. Wat tan denkt u al weer. Welnu kaarten voor de eerste “Drentse Blues Opera”. En nog wel voor de woensdag 3 augustus.

Het weer is des middags prachtig. Warm zelfs, dus alle tijd om de tent op te zetten. Tja mijn vrouw en ik gaan zoals zij dat zegt op vakantie. Ik hou stug vol dat we op expeditie gaan, jazeker in het oude witte beest met een topsnelheid van wel 120 km per uur. Oordoppen zijn dan wel aan te raden. Maar goed ik haal onder de meewarige blik van mijn echtvriendin onze oude tent van stal. Net als de oude Laro (zo noemt men dit soort auto’s in kennerskringen heb ik me laten vertellen) tenminste 25 jaar oud. Tijdens het opzetten van het gevaarte maakt zich plotsklaps weer een oude irritatie van mij meester. Herkent u dat, samen met de innig geliefde, in volkomen harmonie het tentdoek op de stokjes krijgen? En dan lukt het niet direct. O shit, dat zal me een geslaagde expeditie worden denk ik nog. Maar beiden zijn we middelbaar en dan is de impact van de irritatie iets meer dragelijk dus. Zelfs wanneer blijkt dat de rotsharingen, u weet wel die bovenmaatse spijkers met een dwarsstukje, blijken te missen. Ooit uitgeleend aan mijn bloem van een dochter. Krijg je nooit meer terug. Ik zal u niet vertellen wie de bloem dan is want beide dochters hebben bloemennamen. En natuurlijk neigen beiden naar een vervroegde vorm van Alzheimer als ze iets hebben geleend. Maar goed, eindelijk staat het gevaarte. Ik moet eerlijk zijn, van een afstandje lijkt het nog wat. Dichterbij gekomen is de werkelijke tentschouw als volgt: -ernstig uitgebleekt, -een gaatje in het dak (ooit een tentstok doorheen gegaan), -luifel aan beide kanten gescheurd op de spanlijnen, -één oogje van de scheerlijnen verdwenen. Ik hoor u denken, man koop toch een caravan of beter nog een camper! Mee eens, maar de charme van een tentexpeditie in Frankrijk heeft natuurlijk ook wel wat. Werk aan de winkel dus, want ik mag van mijn lief geen nieuwe c.q andere kopen. En het is gelukt, van dat afstandje van daarnet, ziet het tentje er hééél goed uit. Van dichterbij kunt u zien dat de vakman (ik dus) het collectersitem met de hand heeft genaaid en geplakt. In ieder geval is het ding weer expeditie “fertig”. Windkracht 2 doorstaat hij met gemak.

Half negen dan moeten we de kaarten voor de “Drentse Blues Opera” gaan verzilveren. Het mooie weer is inmiddels veranderd. Naarmate de tijd vordert komt er steeds meer water over “Gods akkers”. Ik zeg nog: met alle respect voor de Drentse bluesminnende boer, maar het lijkt erop dat ik moet afzeggen. Hallo roept mijn geliefde, ik heb wel vijfmaal 25 euro neergeteld hoor. Mijn dochter Yasmijn doet nog een poging om zichzelf en haar pappie bij te staan en
zegt: mam er komt nu wel heel veel hemelwater naar beneden. Mijn vrouw kijkt vertwijfeld uit het raam en doet pogingen om via internet contact te zoeken met de organiserende muzikale agrariërs van de “Drentse Blues Opera”. En wat denkt u, nee natuurlijk lukt dat niet. Men is gewoon paniekerig bezig om de electriek droog te houden. Ja en dan stap je manmoedig in het voertuig met z’n drieën. Regenjas tot de enkels aan en (tenminste ik) een heuse Stetson op de kop. Voor diegenen die niet weten wat een Stetson is, dat is een coiboihoetie, in mijn geval uit heus ingevet leer. Mijn andere dochter arriveert met vriend Mark E. en zegt dat we moeten opschieten. ‘t Is bijna halfnegen. Vriend Mark E. zit naast zijn vriendin en kijkt, als ik het tenminste goed zie, niet al te vrolijk. Zij rijden alvast vooruit. Wij volgen, jazeker in de bak die niet harder gaat als... We proberen er nog de goede moed in te houden dwars door een stortebak van wel 40 cm per uur of zoiets. Na verkeerd te zijn gereden, arriveren we eindelijk op een fraai stuk bouwland. Dit ziet er inmiddels uit als tropisch moeras waar men gelukkig geen last heeft van malariamuskieten. De feesttent is inmiddels overvol en de gasten die wat later zijn proberen de moed er sowieso maar in te houden. Tot de bokse volgeregend krijgen we het eindelijk het verlossende woord te horen. Voorstelling afgelast! We proberen het 21 augustus nog maar een keer. Hopelijk is de hemelse blaas dan minder gevuld. In ieder geval is dit wel blues; “Noar ’n opera goan in de boet’nlocht, mien string vol reeg’nwoater en dan te heuren kriegen dat ’t is aflast!”.

Martin F. Kramer