Kerstkransje
We zijn laatst een week op vakantie geweest. Dat was lang geleden. Had te maken met hoe heerlijk we wonen en – om eerlijk te zijn – hoeveel geld het kost om zo heerlijk te wonen. Daar word je namelijk wel kritisch van. We gingen zeker niet weg voor de actie. Met net een artikeltje over de theetuin in het Dagblad van het Noorden achter de rug, was het even actie genoeg geweest. We gingen weg om lekker te wandelen, een stapel boeken uit te lezen en uit te slapen. En waar ga je dan naar toe voor een week? Een aanknopingspunt voor mij waren de knusse kaarten van vredige Engelse landleventaferelen die ik in de theetuin verkoop. Je wil gewoon ìn zo'n kaart zijn. Dus ging ik googelen op m'n wensen: peaceful woods, stunning view, fire place, luxery bathroom. Na een paar klikken was ik er: een luxueus appartement op het Engelse platteland met uitzicht op het bos. Nog net diezelfde week beschikbaar, dus direct geboekt.
Niet nagedacht over dat je alleen op zo'n plek kunt zijn met een auto en dat ze in Engeland links rijden. Mijn onrust daarover redeneerde ik weg met dat heel Engeland het doet en dat het dan dus zo moeilijk niet kan zijn. En dan heb ik nog een man waar ik heel veel vertrouwen in heb als het om autorijden gaat. We vlogen naar Bristol Airport en hij had zich de kaart van de omgeving goed in het hoofd geprent. Eén keer goed kijken en hij kent de omgeving. 't Is bijna autistisch. We hadden een autootje gehuurd, een VW Golf. Of, zoals bleek toen we aan de balie van het verhuurbedrijf stonden, 'iets vergelijkbaars' (kleine lettertjes). Dat bleek een Kia te zijn. Bij het uitspreken van dat woord door de mevrouw achter de balie zag ik mijn man verbijten, incasseren. Het zijn kleine tekenen die alleen een kenner ziet: iets trekken met de linker mondhoek, kleine vernauwing van de pupillen, een trilling van het rechter ooglid. Oei, dacht ik.
De mevrouw liet een korte stilte vallen en precies op het goede moment zei ze: But we have a very special offer for you today. For only 15 pounds a day more we have a Merdeces C-220 AMG for you. Met zo'n quasi – ach, het maakt me niet zoveel uit hoor - zeg jij het maar - zullen we dat gewoon doen - blik accepteerde A. het aanbod. Handtekeningetje, sleutel mee en starten maar.
Ik kan je vertellen, alle logische natuurwetten veranderen als je links rijdt (of meerijdt, zoals ik). Tot overmaat van ramp blijken er twee vliegvelden in Bristol te zijn en had A. het verkeerde vliegveld in zijn hoofd ingeprent. We belandden in downtown Bristol in een veel te grote Mercedes C-220 AMG. Ik zei steeds: schat, je zit teveel links, we rijden bijna op de stoep. Welnee zei A., je moet nog even wennen aan het links zitten. Totdat we echt op de stoep knalden. Was niet het goede moment om ruzie te gaan maken. Dus nu was het aan mij om te verbijten, te incasseren. Dat leidde – net buiten Bristol – tot een heuse paniekaanval inclusief hyperventilatie. Er was opeens niets rustgevend meer aan dat bos waar we in geparkeerd stonden. Ik kan nu wel ingaan op de meest existentiële levensvragen die toen in me op kwamen, maar dat heeft geen zin. Ik hervond me en het ging beter nadat ik rechts op de – voor zo'n grote auto overigens belachelijk krappe – achterbank was gaan zitten. In ons kleine idyllische dorpje aangekomen was het nog even doorbijten. In vredesnaam, waarom zet je metershoge heggen strak langs supersmalle weggetjes als je alle ruimte van de wereld hebt? James Herriot is de enige die ik daar ooit zag fietsen en die fietst toch allang niet meer.
Gelukkig was ons appartement net zo heerlijk als de foto's deden vermoeden, waren de wandelingen prachtig en m'n boek fantastisch. Eenmaal thuis realiseer ik me weer dat autorijden op het Drentse platteland ook niet je van het is. Je ziet elkaar van heinde en ver al aankomen, hebt veel te veel tijd om na te denken over op welk moment je de berm in zal gaan en hoe ver, om dat op het laatste moment toch nog verkeerd in te schatten. Ik dan. Wat nu geregeld leidt tot een auto onder de modder en gebroken kerstkransjes in de laadruimte. Maar gelukkig is het er nog niet van gekomen reclame op m'n autootje te zetten zodat ik nog steeds lekker anoniem kan rondrijden.
Marjolein Kleine