De rommelmarkt

De afgelopen week was hij er weer, de enige echte Crescendo rommelmarkt. Een rommelmarkt volledig verzorgd door, en ten gunste van Slener muziekvereniging Crescendo.
Al twee weken van te voren zijn wij thuis bezig een schifting aan te brengen van spullen die we dit jaar, of toch maar niet, en dus volgend jaar bij de straat zetten voor de rommelmarkt ophaaldienst karren.
Keiharde onderhandelingen voltrekken zich op zolder. En uiteindelijk na diverse compromissen, ok, mijn oude stereo, maar dan ook jouw zonnebank, lag er voor het huis een behoorlijke, in onze ogen goed verhandelbare bult met rommelmarktvoer. Niets rijp voor de container, nee, echt goed spul.
En in goed overleg, want, in het verleden is het wel eens gebeurd dat ik een leuk tafeltje kocht, dat zo leuk kleurde bij het tafeltje in de gang, dat het uiteindelijk hetzelfde tafeltje bleek te zijn.
Ook heb ik wel eens mijn eigen aluminium keukentrapje voor bij opbod veel geld teruggekocht.

Zaterdagochtend, bij het inruimen van de markt, bij afwezigheid van mijn vrouw, die deze dag elders vertoefde, nog even een individuele aktie ondernomen en snel nog door de kelder en zolder gerend. Een volle doos gescoord met fotolijstjes, overjarige bloempotten, een kandelaar, 3 delen Winkeler Prins encyclopedie, en een tafelventilator. Deze doos snel overgedragen aan de al sinds half acht aanwezige markt hulptroepen.
Terwijl morsige opkopers zich al spiedend over de brink begeven, kan mijn dag rustig beginnen.
Om half twee, ruim na de eerste gekte en het altijd hectische begin, ben ik maar eens over de markt gelopen, en constateerde gniffelend dat veel van onze spullen geliefd object waren.
Ik zag iemand juichend lopen met ons verroeste medicijnkastje, een schoolmeisje was blij met haar tafelventilator voor de te warme slaapkamer, en ik zag nog meer spullen voorbij komen echter zonder dat ik een blik van herkenning gaf.

Bij de kandelaar kon ik het niet laten.
Hij is mooi hè, zei ik pseudo enthousiast. De koper en koopster waren door het dolle heen.
Gingen zielsgelukkig uitleggen waar hij kwam te staan en wanneer hij in functie moest zijn.
Veel plezier er mee riep ik toen de kandelaar uit mijn gezichtsveld verdween, en ik mij huiswaarts begaf, teneinde het huis geschikt te maken voor de familievisite die die avond zou komen eten.
Net toen we ’s avonds de soep zouden laten doorkomen zei mijn vrouw: Zet nog even die antieke zilveren kandelaar van mijn oma midden op tafel. Dat kan niet zo vaak maar vanavond prima.
Ik zoeken, maar kon hem niet vinden, natuurlijk. Zoek dan zelf, zei ik na wat verwijten, maar ook zij kon niets vinden.

Gegeten werd er bij 4 waxinelichtjes, ook leuk, maar we snapten er niets van, en zijn gaan slapen met een blijvend knagend gevoel. Een mysterie dat pas opgelost wordt als ik de waarheid vertel.
Hoop dat dat lukt voordat ze deze column leest.
De rommelmarkt bracht meer geld op dan verwacht. Ik weet wel waarom.

Paul Aaldering