Gerechtigheid
Over’t algemien denkt Geert en ik wal aorig geliek over de belangriekste vraogstukken van’t leven. Aans haw ’t ok nooit zo lang samen volholden. Wij kunt smangs ok nog geweldig lachen met oes twiebeiden, vaak over onneuzele zaken, maar dat gef niks. Aj samen maar plezeer hebt.
Maar smangs kan ik er gien kaant met op, en is wit wit en zwart zwart bij hum, ok al wet e wal dat e gien geliek hef. Misschien kwam dat wal deur de störm die er an zat te kommen, maar ofgelopen maandagmörgen begunde’t al under’t stoet-eten. Wij kregen’t over Dinges, ’t café an de schaopstreek dat veur de zoveulste keer weer opstart is. Ik zee zo tussen twie happen stoet deur dat’t toch wal mooi was dat zun jong stel het anduurde um hier een café te begunnen, en dat’t veur Slien ok mooi is dat er een café lös is. Waorop Geert, vol overtuging ruup: “Komp niks van terecht van dat hiele café. Die bint ok zo failliet, let maar op mien woorden.”
Ik zeg tegen hum: “Of haj al ies even kennismaakt met de eigenaren? En hej er al een maol of west of zo? Umdaj zo stellig bint, wol’k maar zeggen.”
“Ach wat”, zee e. “Hej dat eerste kladdegien dan niet lezen wat ze rondstuurd hebt? Hoeveul taalfouten stunden daor wal niet in?” Nou, dat was gien reclame.”
“Asof ij zun ster in taol waren” gooide ik hum veur de voeten. “Nee, dat was’k ok niet”, ruup e,” maar as ik een reclameding opstellen mus, dan gung ik bij’n aander te raode die dat wal goed kan. Men huuf zuch niet te schamen as men beter bier tappen kan dan brieven schrieven. Aj’t van jezölf maar weet.” Ja, daor zat wal wat in natuurlijk.
En daornao wol e elk die wat op Zwatte Piet an te marken hef, op’n groot schip hen Afrika brengen, terwiel ik nog veurzichtig probeerde um te begriepen waorum of de donkere medemens muite hef met de figuur van Zwarte Piet. Het luup zo hoog op dat Geert mij ok wal op dat schip hebben wol. In’t lest ruup ik: “Dan moej’t bij Streekeigen ok nooit meer over “Witte wieven” hebben, want daor steur ik mij dan weer an. “Wieven” getuugt niet van veul respect veur de oldere vrouw, waortoe ik mijzölf ok reken. Ik stel veur um die witte nevels boven oeze vennegies maar gewoon witte giesten te numen of zo.” “Ach mèens”, mosterde Geert, “Witte wieven bestaot niet”. Ik zegge: ‘Nee, Zwarte Piet zeker wal!”
Daornao was’t een minuut of tien stil, totdat ik de weersverwachting las. Ik zeg tegen Geert: “Wanneer woj die bark veur’t hoes nou ies kappen? As dat ding oes op’t hoes valt met een störm, dan beleeft wij wat.” “Geert ruup:, Die bark blef daor staon. Daor mankeert niks an, die is zo taoi as wat. Ik dacht daw die dikke esdoorn er maar ies ofzaagden. Die lillijke bladmotterd. Korren vol kuj elk jaor hen de bult kruien. As’t an mij lig zaag ik hum er vanweek of.” Ik was’t er niet met iens. Die esdoorn gef zoveul schaduw in de zommer. En ach, dat beetien blad, wat zul mij dat.
Um de middag schrukken wij op deur een ieslijk harde klap. Toen wij op boeten kwamen lag de bark langoet over de oprit, de dakgeut hung er schief bij, die haar e in zien val metnummen. De halve stam was van binnen verröt.
Ik heb maar niks zegd. Geert hef hum knarsetandend verzaagd tot brandholt en ik heb alle takkies klein maakt en alles ophemmeld. Tegen vief uur haw de rommel an de kaant. De Esdoorn gaf gelukkig gien krimp.
En toen haar ik gien zin meer an koken. Ik zeg tegen Geert: “Gao maar even hen ‘Dinges” veur een puut patat.
“Ik bak mij liever’n ei op” mosterde Geert.
Ach ja, kerels……
Henderkien