Naostenliefde
Smangs giet je’t locht toch oet aj naor de televisie kiekt. Hoe kunt jonge mèensen toch zo harsenspuuld wezen dat ze elk, die niet geleuft wat zie geleuft, de kop ofsniedt? Keer op keer ziej zulk ofschuwelijk gedrag van de iene mèens tegen de aander. En het mak niet oet van welke religie men is, de Nazies, met een Christelijke achtergrond, waren jegens de Jeuden gien haor beter dan de mannen van I.S. met een moslimachtergond die vandaag de dag Sirië en Irak terroriseert.
Geert en ik zit daor vaak zo wat over proten. As wij dan ies naor “De riedende rechter” kiekt, en over wat veur onbenullige zaken mensen mekaar smangs naor’t leven staot, dan roept wij wal ies: Toe toch ies jongens, waorum maak ij’t mekaar zo lastig in’t leven. Heb toch ies wat meer geduld en begrip en stao niet zo op je strepen. Van nature bint Drenthen gien ruziemakers. Die wuzzen wal daj mekaar in tieden van nood altied weer neudig hebt, dus men luut het niet op ruzie ankommen. Met saamheurigheid bereik ij ok veul meer. Dat hew van’t zommer tiedens de musical bij de meul en bij het Muslie-gebeuren in de feesttent wal beleefd met mekaar.
En vandeweek zagen wij ok weer een prachtig staaltie saamheurigheid in Slien.
De anleiding was trouwens hiel verdrietig. Jan Klasen is overleden en de condoleanceplechtigheid was bij heur in hoes. Jan was nog maar 51 jaor, en was een echte gemienschapsman. Hie was veurzitter van de iesverieniging, was betrökken bij’t voetballen, bij ’t toniel, dee met an de Roparun, en gao zo maar deur. En veur zien wark bezöcht e veul boeren in de regio. Körtum, een drok man, een prachtig mens.
Maar hoe organiseer ij een condoleanceplechtigheid in een hoes an de Westrupstraot, midden in een woonwiek, waor zun veerhonderd man verwacht wordt? Waor laot die almaol de auto’s? Gien nood. De vrienden en vriendinnen van Jasper en Jeanet, de kinder van Jan en Connie, staken de koppen bij mekaar, vrienden en buren huulpen met, en zo wuur alles tot in de punties organiseerd en wuur het een weerdige,- ontroerende plechtigheid die soepel verluup. Er klunk gien wanklank. Zó kan’t dus ok nog in dizze wereld, in elk geval in Slien. Dat was nog ies een mooi staoltie naostenliefde, vun Geert. En ik was’t er reurend met iens.
Zundagmiddag biw nog even bij mien tante Hillegien in ’t verpleeghoes in Borger west. Die kluug zo dat e ’s nommedags gien koppie thee meer op de kamer kreg. Bezunigings. Ik zeg tegen Geert: Dan moet wij der maar ies wat vaker hen te theedrinken. Daor zee e niet te veul op. Maar ik zeg tegen hum: “Da’s ók naostenliefde. IJ muzzen er zölf maar ies de hiele middag zitten”. “Dan hoop ik niet dat tante Hillegien aal bij mij komp te theedrinken”, tunterde ‘e. Tja. Proot daor maar ies tegen.
Groeten, Henderkien