We doen mee!

Was dat even schrikken. De één dacht dat de koelkast om half twaalf ’s avonds, zwaar grommend en met een doffe knal, aan zijn einde was gekomen. Een ander, dat er bij de buren iets soortgelijks had plaats gevonden. En weer een ander, dat er op dat tijdstip nog mensen waren die het lef hadden om zich met veel kabaal aan te kondigen voor een late night biertje. Niets was minder waar. Het ging hier om een echte aardbeving. Weliswaar met een kleine vermelding op de schaal van Richter, maar toch. Want de schaal van Richter telt. Vraag het maar aan een willekeurige Groninger die bovenop een aardgasveld woont.

Dat kan dus ook in Sleen: een echte aardbeving. En dat roept natuurlijk vragen op: Krijgen we daar nog meer van en wat kunnen de gevolgen zijn? Stel je voor dat straks onze toren van zijn voetstuk valt en dat zelfs dure gevels aan de Slener goudkust gestut moeten worden? De ramp is niet te overzien. Wat is Sleen zonder toren en wat zijn dure huizen zonder waarde, waarin mensen wonen die balanceren op de rand van de financiële afgrond? En dat in ons keurig aangeharkte dorp, waar tot nu toe slechts Bea Heijn het epicentrum was. Waar alles voort kabbelde en niets schokkends gebeurde dat in de verste verte de schaal van Richter haalde, behalve het MuSlie popgala dan.

Maar voorlopig doen we mee. We zijn ook in het nieuws. Niet groot, slechts op lokaal niveau met een klein aardbevinkje. Maar ik verzeker u, dat kan snel veranderen als onze achtertuin wordt aangewezen als locatie voor een asielzoekerscentrum. Ik denk dat we dan het journaal van 8 uur wel halen.

Harm Jan Geugies