Ome Jan

Afgelopen zondagmiddag waren we uitgenodigd voor een feestje in Emmen. Zo tegen etenstijd was het afgelopen. Wij hadden de rest van de avond geen plannen en besloten ergens wat te gaan eten. Het feestje was gezellig geweest, we voelden ons ontspannen en het enige wat ons bezighield was de vraag welk restaurant het zou gaan worden. Het was een fijn gevoel.

Het was al donker en het begon ook een beetje mistig te worden. Op het station zagen we een groepje mannen en vrouwen staan die op zoek waren naar de bus met bestemming Ter Apel, vluchtelingen kennelijk. Onze fysieke werelden kwamen even samen, het bracht me van mijn stuk. Geluk, welvaart, vertrouwen, het zijn nauwelijks verworvenheden. Het is maar net waar en bij wie je wieg heeft gestaan.

Dat doet me denken aan ome Jan. Hij fietst dagelijks zeker drie keer voorbij mijn huis. Ik denk dat zijn wieg in Sleen stond, in ieder geval in Drenthe. Soms krijgen zijn buren een brief van hem met veel bijbelteksten maar vooral met veel dankbaarheid. In zijn laatste brief schreef hij hoe dankbaar hij was dat hij nog kon fietsen, lezen en schrijven. En dat zie ik aan hem, elke keer als hij voorbij fietst. Dat is levenskunst wat mij betreft, de grote lijnen blijven zien van dat wat goed is.

Marjolein Kleine