Wensen en voornemens
Woensdag 13 januari 2016, de goede voornemens voor het nieuwe jaar zijn inmiddels bijna vergeten. Heeft u goede voornemens? Als u ze nog weet ben ik benieuwd wat daar van terecht zal komen.
Mijn goede voornemen was om er geen te noemen. Dat bespaart dan tegelijkertijd een heleboel frustratie als er met Oud en Nieuw 2017 niets van terecht is gekomen. Gewoon op 4 januari weer aan het werk, dat voornemen leek mij goed genoeg. De collega’s allereerst maar eens een gezond 2016 toewensen en dat dan het liefst zonder een kus te geven. Voor je het weet heb je tenminste 20 vrouwelijke collega’s en een enkele moderne mannelijke collega gezoend. Nou dat onhygiënische gelebber heb ik aardig kunnen voorkomen met een elegante handdruk, vind dat dan ook wel weer genoeg.
Ik was die maandag trouwens ook nog niet al te fit en ja, dat had uiteraard een oorzakelijk verband met de grote offers die ik heb gebracht aan Bacchus. U weet wel da's die bijna vergeten Romeinse godheid van de wijn, buitensporige vrolijke roes en aankomend dronkenschap. Ik riep nog tijdens het offeren op 1, 2 en ik geloof zelfs nog op 3 januari dat de kerstvakantie wat mij betreft nog een tijd door mocht duren.
En dan gebeurt het onvoorstelbare. Dinsdag 5 januari om 6.30 uur glijd ik over een spiegelgladde ijsvloer. U zult het met mij eens zijn dat die Slener ijsvloer het Thialf stadion waardig zou zijn. Mijn bejaarde labrador Sammie maakt een prachtige onverwachte beweging, zo ongeveer tussen een pirouette en een sliding in. Ik heb hem aan een hondenriem. Samen spartelen wij gebroederlijk over een onafzienbaar donker laagje bevroren water. Ik probeer met moeite overeind te komen zonder mijn dierbare nek te breken. Dat lukt, maar ik heb wel het gevoel alsof ik beide liezen heb uitgescheurd. Ik kijk razendsnel om me heen, nee, gelukkig niemand met een smartphone die een filmpje heeft kunnen maken.
Onmiddellijk bedenk ik mij dat ik het mijn dierbare leerlingen niet kan aan doen om hen zonder de lessen te laten zitten. Met een onverzettelijkheid, die ik van mezelf niet gewend ben, weet ik mezelf in mijn automobiel te werken. Het vehicle heeft op dat moment het stadium bereikt waarbij de gelijkenis met een Chinese IJssculptuur volledig aanvaardbaar is. Toch start het trouwe vervoersmiddel zonder enige tegenwerking. Zwabberend als een op drift geraakte zeilboot aanvaard ik de tocht naar Emmen met de ongelofelijke snelheid van 41,5 km per uur.
Op het Drenthe College aangekomen blijken er slechts twee andere docenten aanwezig te zijn. Om 8.10 uur verschijnt er dan het internet bericht dat de school voor de rest van de dag gesloten is. Dat zullen de leerlingen jammer vinden, schiet er nog door mijn hoofd. Desondanks aanvaard ik heldhaftig de ijzige terugtocht richting Sleen waarbij ik al glijdend bijna nog de enige twee geparkeerde auto’s van hun strakke vorm dreig te ontdoen. Al zittend achter mijn stuurwiel slaak ik een zucht van verlichting wanneer ik de rondweg bereik. Een zucht van verlichting onder de wetenschap dat Bacchus mijn wens met enige vertraging heeft verhoord. Sterker nog, hij verlengde mijn kerstvakantie met drie hele dagen.
Ik weet het nu zeker. Goede voornemens worden zelden bewaarheid, offeren aan Bacchus wel!
Ik wens u bij deze een goed 2016!
Martin F. Kramer