Achtertuin

Het was een natte en stormachtige avond, twee weken voor kerst, toen om half 8 de bel ging. Ik deed open en zag een wandelaarster. Ze liep het Pieterpad en vroeg of ze mocht overnachten in onze tuin.

Nu hou ik helemaal niet van dat soort ja-of-nee-vragen recht op de vrouw af. Ze te stellen, dat doe ik wel graag. Maar zelf krijg ik ze liever per post of mail, dan kun je er tenminste even over nadenken. Tegenwoordig zeg ik gerust dat ik er later op terugkom omdat ik .. euhh ... een euhh … langzame denker ben.

Maar ja, het regende heel hard en ze leek me wel te vertrouwen, dus ik zei meteen ja. Later vertelde ze dat het nog niet makkelijk was om in de tuinen van mensen te slapen. De bewoners van de twee huizen waar ze eerder die avond aanbelde hadden gereageerd met 'het komt ons niet zo goed uit' en 'dat soort dingen doen wij niet'. De dag tevoren had een man eerst gezegd dat hij het goed vond, maar toen het tentje al stond kwam hij terug om te zeggen dat zijn vrouw het niet wilde en moest ze weer opbreken.

We hebben nog een mooi gesprek gevoerd 's avonds over de grote dingen in het leven. Verder had ze alleen water nodig en een afdak voor haar karretje. Ik vond het leuk haar te ontmoeten en het was echt helemaal geen punt. Toch hoop ik dat ik de volgende keer het lef heb om te zeggen dat ik er vijf minuten over na wil denken. Niet meteen ja zeggen, niet meteen nee zeggen, niet eerst ja en dan nee, maar gewoon even goed nadenken en dan een besluit nemen. Wel of niet in mijn achtertuin …

Marjolein Kleine