Klein boasie

Hoeveul mèensen is ’t verleden week opvallen dat de wieken van de meul in rouwstand stunden? Ach ja, dat moej dan ok maar net weten, en het oog möt je er opvallen.

Wij kwamen in de auto weerum oet Erm en ik zeg tegen mien Geert: “Wat zit die wieken jao raar vastmaakt. Zie zit jao a gils niet recht. Hadden die mulders dat non niet wat sicuurder doen kunt?” “Dat heb zie der um daon”, miende Geert. “Hie stiet in de rouwstand. Klein baosie is dood."

Och, daor wuur ik jao even stil van. Die grote wieken, die het overlieden van een naoste oetdraagt an de boetenwereld. En oeze mooie meul hef zien hedendaagse verschiening mèt te danken an de man umwel e in de rouwstand stun. Henderik de Vries, schilder an de Brink, en ien van de oprichters van de Sliener Meulenstichting. Veul nei-Slieners hebt misschien niet zo veul met de meul. En zult die Henduk de Vries wal kend hebben? De miesten waarschienlijk niet.

Ik kan mij niet veurstellen dat er een old-Sliener is die Henduk niet kend hef. Hie was met hart en ziel an oes darp verbunden. Een markante verschiening, en tot op het lest veural emotioneel betrökken bij het wel en wee van oes darp.

“Ik vund’t een eigenwies klein kereltien”, miende Geert. Die kent hum beter dan ik. Ik zeg tegen Geert: “Wel wet hoe ze over je proot aj er zölf niet bij bint. Misschien moej dat ok wal wezen aj eigen baos bint. Hie luut zuch in elk geval de keze niet van’t brood eten.”

Gef ok niks hoe of er over je proot wordt, ás er maar over je proot wordt. Dan hej je in elk geval reurd in de maatschappij. En aj alles ies op een riege zet wat Henduk De Vries in- en veur Slien daon hef, dan zul’t niet eerlijk wezen um zun man allèn of te rekenen op zien karakter. Ik zeg tegen Geert: “Wat heb ij dan zoal daon veur Slien, behalve vrogger een paar maol old papier ophalen veur de legere schoel?” Doe bleef’t stil an de keukentaofel.

Slien is een darp dat an de iene kaant zien geschiedenis koestert, maar dat ok met giet in de vaort der volkern. Er staot grote projecten op stapel: er wordt weer bouwd, wij kriegt hier en daor neie riolering, en misschien komp er ooit nog wal ies glasvezel.

Maar as er in het Slien van Henduk de Vries een Sliener oet de tied komp, dan luudt de klokken van de olde toren en staot de wieken in rouwstand. Het bint misschien maar kleinigheden… Maar wel het kleine niet eert is het grote niet weerd!

Vanaovond spiegelde het locht van de undergaonde zun op het gold van de torenhaan. Weej wal wel of die verguld hef?

Groeten, Henderkien