Vreugde

Toen ik nog klein was, en dat is heel lang geleden, kwam er één keer per jaar een man door het dorp op een brommer, die vol gehangen was met manden en mandjes in verschillende vormen en groottes. Bij elk huis belde hij aan om zijn waar aan de man, of beter gezegd: aan de vrouw te brengen. Het aardappelschilmandje bij ons thuis kwam ook van die brommer. Het was gevlochten door iemand die z'n leven zin gaf in de sociale werkplaats in Emmen met de naam Arbeidsvreugd. Mijn moeder kocht elk jaar een nieuw mandje, omdat ze vond dat iedereen recht had op arbeidsplezier. En niet in het minst de mensen, die door een beperking dat plezier beleefden in de beschermde ruimte van de sociale werkvoorziening. Later vond ik Arbeidsvreugd een slecht gekozen naam. Deed me te veel denken aan 'Arbeit macht frei'. Misschien vonden ze dat zelf bij nader inzien ook wel, of het kan zijn dat de arbeidsvreugde door de jaren heen enorm is afgenomen, want de naam bestaat al lang niet meer. EMCO-groep heet het nu.

Toen ik nog klein was, en dat is heel lang geleden, was er in Sleen één speeltuin. Die stond tussen de Ettenstraat en de Carspelstraat, met de ingang aan de Broekveldstraat. Boven de ingangspoort stond, gevormd door smeedijzeren letters, de naam Kindervreugd. Ook al weer zoiets, maar toch, een mooie naam voor die tijd. Kindervreugd, arbeidsvreugd: vroeger was het in naam vreugde alom. Maar niet echt natuurlijk, want zo vreugdevol verliepen de bezoekjes aan speeltuin Kindervreugd niet altijd. Een schommel tegen je hoofd krijgen valt bijvoorbeeld niet in de categorie vreugde en van de hoge wip naar beneden wappen, omdat het tegengewicht beneden afstapt, en de autoband die de klap moet opvangen al jaren geleden vervangen had moeten worden, kon ook een behoorlijke tranentrekker zijn. Om nog maar te zwijgen van het gejammer van kinderen, die door hun moeder,  door de poort met Kindervreugd erop, aan de oren naar huis werden gesleept omdat ze weer eens te laat waren voor het eten.

De naam Speeltuinvereniging Kindervreugd bestaat nog steeds. Dit ondanks het feit dat peuters van de kinderopvang tegenwoordig al zelfredzaamheids- en weerbaarheidstrainingen doen en kinderen al lang niet meer aan hun oren de speeltuin uit worden gesleept, omdat ze beter met een smartphone overweg kunnen dan hun ouders. Kinderen hebben een strakke agenda. Ze moeten zo veel. Kindervreugd, wat is dat? Dat hoort bij vroeger. Het wordt hoog tijd voor een nieuwe naam. Ik stel voor dat het bestuur de naam omdoopt in Speeltuinvereniging DMEL: Doe Me Een Lol.

Harm Jan Geugies