En maar kijken naar de …. van het ……

Ze kent de weg. Is hier al eerder geweest. Dus gaat ze voorop. En ik volg. Ik zie niet zo veel. Ik moet me concentreren. Op het pad. En op Rita. Af en toe schiet er een deuntje door mijn hoofd: en maar kijken naar de kont van het paard, in een rijtuigie ……
Na een tijdje lukt het me wel, even heel snel om me heen kijken. Hoe langer we fietsen, hoe vaker het lukt. Prachtig, die bossen rondom de Kibbelkoele. En wat is het een mooie route. Bomen vlak langs het paadje. Wat je soms amper een paadje kunt noemen. Toch weet Rita precies waar we langs moeten. En ik volg, op de mountainbike van Bram, met slechts drie versnellingen. De rest doet het niet, maar dat geeft niet. Ik heb precies de versnellingen die ik nodig heb. Trouwens, ik heb toch geen tijd om te schakelen. Ik heb mijn volle aandacht nodig om tussen de bomen door te fietsen, in plaats van er tegen op. Haarspeldbochten, zonder hoogteverschil. En mul zand, heel mul zand. En paardensporen. En stront. En boomwortels…. Onverwacht.

Het is machtig en prachtig, die mountainbike route van de Bushbikers in boswachterij Slenerzand. Scherpe bochten wisselen elkaar af. Steile hellingen, en zo mogelijk nog steilere afdalingen, gevolgd door weer andere scherpe bochten. Af en toe een stukje recht. Tjonge, hier wordt een aardig beroep gedaan op mijn stuurmanskunsten. Na verloop van tijd ga ik voorop. Ik merk dat de route goed staat aangegeven. Ik zie nu ook meer bos. Af en toe schijnen zonnestralen tussen de bomen door en laten een prachtig stralenpallet zien. Dit is genieten, puur genieten. En dat we vies worden mag de pret niet drukken.

Een heleboel heuveltjes achter elkaar, je fiets staat geen moment horizontaal. Geen tijd voor een gezellig praatje. Maar dat doen we thuis wel weer, bij de koffie. Die we dubbel en dwars verdiend hebben. En dan onder de douche. Heerlijk. Volgende week weer?


Paula Laning