Het Diphoorngevoel

Bestaat dat eigenlijk wel, zo’n gevoel? En, wat is dat dan wel ? Er moet dan toch ook een Sleengevoel, een Drenthegevoel en een ga-zo-maar-door-gevoel bestaan!?
Toch heb ik bijzondere gevoelens voor dit dorp waar ik nu alweer 33 jaar woon. Wat voor gevoelens dan?

Het is een beetje van alles. Het is er prettig wonen, de mensen zijn vriendelijk en voorkomend. Ze vragen ook regelmatig naar je doen en laten. Wonderlijk is altijd weer dat je er achter komt dat ze veel meer van je weten dan jezelf denkt.
Er wordt door onze buren op ons huis gelet als we er niet zijn. Dat kan soms ver gaan. Vroeger woonden de gebroeders Katerberg naast ons. Jans sliep op de opkamer, vlak bij ons pad. Als ik dan s’ nachts voor mijn werk naar het ziekenhuis moest werd Jans wel wakker en zei de volgende dag tegen mijn vrouw: “Hij was vannacht weer weg, hè?”

Toen we er pas woonden moesten we nogal eens een beroep op buurman Derk Snijders doen, vooral omdat we ook paarden hadden. Ik maakte eens de opmerking dat ik nooit in staat zou zijn iets terug te doen. Derk reageerde heel laconiek: “Dat weet je maar nooit, misschien heb ik jou wel hard nodig op een gegeven moment.”
Het duurt heel lang voor je in de gaten hebt hoe de verhoudingen in zo’n gemeenschap precies liggen. Het is wat dat betreft toch een beetje een gesloten geheel.
Wat een veranderingen in al die jaren!
Toen wij hier kwamen waren we bijna de eersten die geen directe band met het dorp hadden. Veel inwoners die we zolang hebben meegemaakt, zijn inmiddels overleden. Huizen en boerderijen hebben nieuwe bewoners gekregen. Met enige verwondering kijk ik tegen al die veranderingen aan. Boerderijen werden tot de grond toe afgebroken en al dan niet in de oude stijl weer opgebouwd.
Het blijft een fijn dorp.

Kees de Weerdt