Snötteren

Verscheiden mensen zult er hiel aans over denken, maar ik hol wal van de maond november. Al die diepe kleuren van ’t ofstarvend blad, de geuren van ’t erpel- en bietenlaand, de overvloed an appels, de herinnering an vrogger doe wij in dizze maond altied een biest en een zwien slachtten…
Het ienige wat in dizze maond minder mooi is, dat is dat ik um dis tied altied een dag of wat barre verkollen bin en demp op de börst. Niet echt ziek, maar ok niks te fris. Gewoon snötterig zeg maar. Ik bin er non weer zun beetien of, maar non kregt mien Geert ’t te pakken. Die hef’t zölfde als ik, maar hie klag wal iens zo hard. Kerels bint ok zo kleinzerig hè.
Vanweek heb’k mij de ogen oetkeken doe wij op fiets langs de Jongbloedvaort kwamen. Daor hebt ze de bomen en de stroeken an de westkaant opsnuid. Dat wil zeggen, zie hebt ruumte maakt zodat zie d’r met heur mesiens langs kunt. Want netties snuien kuj dat niet numen. Hier en daor gruit halve wilgestrampels het knaol in, terwiel de aandere helft ofzaagd is. He dee mij denken an oeze wichter die mekaar ’t haor ies knipt hebt doe zie drie jaor waren. Hier en daor een was een hoek oet, maar’t mieste stun er nog. Maar ’t allerslimste komp nog. Een endtien veurbij de Zwollingsdam stun altied zun mooi appelboompie in de underwal. Daor kwamen zulkse lekkere, gold-gele appels an. Van’t jaor ok weer.
Ik zag’t in de verte al. ’t Boompie was vot. Finaal bij de grond ofzaagd.
Ha, wat zunde. Was dat non echt neudig ? Ik heb er even bij staon snötteren. D’r lagen, als stille getugen, nog een paar gele appels in’t water tussen’t riet. Geert hef ze d’r oetvist. Wij gaot de pitten zeèien, hopelijk gruit er dan weer net zun boompie oet.
Oh, dat moe’k je nog even vertellen. Wij reden vanweek op een mörgen richting Diphoorn. Het was wat mistig. Zo in iens zie ik in de mist een gedaonte staon. Ik zeg tegen Geert: Hoe kan’t. Daor stiet Berend Kamps, op Tienus Ensing zien rogge-akker. Geert zeg: “Mèens, dat kan niet, Berend Kamps is wal al twie jaor dood”. Ja , dat miende ik ok, maar toch stun ‘e daor. De bienen wat krom, het kun niet missen.’t Was hum echt. Geert miende al dat er een steek an mij lös was.
Maar op de weerumreis, twie uur later, stun ‘e d’r nog. De mist was optrökken. Toen zagen wij dat’t een vogelverschrikker was.
’t Kwam mij ok al vrumd veur.

Groeten van Henderkien.